Από το λιγνίτη στο φυσικό αέριο και μετά στις ΑΠΕ, του Γιώργου Τζέλλου, μηχανικού

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η εισήγηση του καθηγητή Ευάγγελου Βενιζέλου στο συνέδριο με θέμα «Οι εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο και οι Ελληνο-Τουρκικές σχέσεις», που έγινε την περασμένη Κυριακή στη Σπάρτη.
Μεταξύ των άλλων ο καθηγητής αναφέρθηκε και στο θέμα της απολιγνιτοποίησης: «Με την κλιματική αλλαγή και με τις αλλαγές που επιβάλλονται στην ενεργειακή πολιτική πλησιάζει το τέλος των ορυκτών καυσίμων, άρα έχουμε εισέλθει στη φάση αυτή του μεταβατικού καυσίμου που λέγεται φυσικό αέριο. Το πετρέλαιο ανήκει στην προϊστορία της ενεργειακής πολιτικής και το μεγάλο ζητούμενο είναι οι ΑΠΕ. Πρέπει να αναρωτηθεί κανείς και αυτή η διάρκεια της μεταβατικής περιόδου του φυσικού αέριου πόση θα είναι, ώστε να έχει κανείς το περιθώριο να οργανώσει την έρευνα και την εκμετάλλευση και να διαμορφώσει τις υποδομές και όλα αυτά να έχουν εμπορική βιωσιμότητα. Να μπορούν δηλαδή να αποσβεσθούν, αλλιώς μπορεί να φθάσουμε σ’ ένα φαινόμενο αντίστοιχο με την απολιγνιτοποίηση να τελειώνουμε ένα εργοστάσιο στην Πτολεμαΐδα, το οποίο κανονικά θα έπρεπε να ζήσει 50 χρόνια και να αποσβεσθεί, αλλά αυτό τώρα θα λειτουργήσει 5 χρόνια. Άρα πρέπει να δούμε την παράμετρο του χρόνου πολύ πιο πολυπαραμετρικά από ότι τη βλέπουμε έως τώρα, άρα η αντίληψη που λέει δεν πειράζει ο χρόνος λειτουργεί υπέρ ημών, η αντίληψη που λέει αφήστε το στάτους κβο είναι καλό το στάτους κβο μπορεί να γίνει καλύτερο, μπορεί να επηρεάζεται από μια υπολανθάνουσα, αλλά πολύ σημαντική παρατήρηση ότι στην Κύπρο …». Στο you tube με τίτλο Σπάρτη: «Οι εξελίξεις στην Αν. Μεσόγειο και οι Ελληνόπουλα-Τουρκικές Σχέσεις» μπορείτε να παρακολουθήσετε το σύνολο της εισήγησης.
Σε ερώτηση του Δημάρχου Πέτρου Δούκα ο καθηγητής απάντησε:
«Τα 6 χρόνια είναι περίπου το 1/3 της εκτιμώμενης περιόδου χρήσης του μεταβατικού καυσίμου του φυσικού αερίου, δηλαδή μπορεί να απομένουν περίπου, αλλά 12 χρόνια για το φυσικό αέριο μετά, άντε 20 με 25 χρόνια ανάλογα για το ποια θα είναι η συνείδηση της διεθνούς κοινότητας για τον κίνδυνο της κλιματικής αλλαγής, για το πως θα λιώσουν οι πάγοι στην Ανταρκτική για το πως θα ανάβουν οι φωτιές στην Αυστραλία, για το τι θα γίνεται με τις πανδημίες και τους κορονοϊούς και όλα τα άλλα που θα διαμορφώνουν το διεθνές κλίμα και την διεθνή συγκυρία.
Δεν μπορούμε να παίξουμε ξανά με το χρόνο, δεν μπορούμε να κυλήσουμε τα σκουπίδια κάτω από το χαλί, να πετάξουμε το μπαλάκι στους επόμενους, υπάρχει ένα ζήτημα ιστορικής ευθύνης και επίσης πρέπει να μιλήσουμε καθαρά και με ειλικρίνεια μεταξύ μας. Τα προβλήματα είναι προβλήματα στρατηγικής που διαμορφώνεται εντός ελληνικού εδάφους και είναι ζήτημα δίκης μας στρατηγικής αυτοσυνειδησίας και εθνικής συναίνεσης γύρω από τα θέματα αυτά. Εάν καλλιεργείται ένα κλίμα υπεραπλουστευτικό και ψευδαίσθησης, δεν μπορείς να πεις την αλήθεια ούτε στον εαυτό σου ούτε στους άλλους.».
Ως μηχανικός στα ορυχεία του λιγνιτικού κέντρου Δυτικής Μακεδονίας υπήρξα στη θεωρία και στην πράξη υποστηρικτής της εκμετάλλευσης του «μαύρου χρυσού». Και ως γέννημα-θρέμμα της περιοχής το θεωρούσα πατριωτικό καθήκον.
Έχω πεισθεί πλέον πως ματαιοπονούμε αν επιμένουμε στο λιγνίτη. Πρέπει να αξιολογήσουμε προσεκτικά τον παράγοντα χρόνο. Συνήθως δεν λειτουργούμε μέσα σε χρονικά προσδιορισμένο σχέδιο. Η επιτυχία, όμως, κάθε επιχειρηματικού σχεδίου έμαθα πολύ καλά από τον καθημερινό προγραμματισμό της παραγωγής στα ορυχεία πως εξαρτάται απόλυτα από το να γίνεται κάθε δραστηριότητα στην ώρα της.
Δεν είναι τα πιο δυνατά είδη ή τα πιο έξυπνα που επιβιώνουν, αλλά αυτά που ανταποκρίνονται καλύτερα στις αλλαγές, μας επισημαίνει ο Δαρβίνος.