Διάβαζα προχθές σε ένα άρθρο στη «Σχεδία» για τους ανθρώπους εκείνους που προσπαθούν να ξεπεράσουν τις υλικές τους ανάγκες και να τις ικανοποιήσουν όσο πιο απλά μπορούν. Με σπαστά ποδήλατα αντί για μεγάλου κυβισμού αυτοκίνητα, με μικρά και μη ενεργοβόρα σπίτια, με λιγότερες ηλεκτρονικές και ηλεκτρικές συσκευές και πάει λέγοντας. Όλα αυτά από επιλογή.
Μοιραία αντιλαμβάνεται κανείς το άτοπο ενός τέτοιου κινήματος, το οποίο ποντάρει σε ότι ακριβώς είναι αντίθετο στην ανθρώπινη φύση που ορέγεται την επιβολή, τη μεγαλοπρέπεια, την εξουσία και τις αναζητά στα ψώνια και στα λούσα.
Παρόλα αυτά τέτοιου είδους κινήματα και σχολές σκέψης μπορούν να φρενάρουν λίγο το θορυβώδη εαυτό μας, κάνοντας μας να σκεφτούμε πιο συνειδητά και πιο βαθειά το τι είναι αυτό που μας λείπει και ψάχνουμε να το βρούμε στα αντικείμενα.
Ξέρουμε πολύ καλά ότι ένα χριστουγεννιάτικο τραπέζι που «βογγάει» από πιάτα δεν είναι πάντα ένα χαρούμενο τραπέζι που είναι γεμάτο από αγάπη. Και στόχος μας είναι το γεμάτο από συναισθήματα και όχι από πιάτα τραπέζι.
Οι μέρες αυτές ενδείκνυνται για τέτοιες σκέψεις και ανάλογες πράξεις που θα μας βοηθήσουν να βρούμε λίγο περισσότερο τον εαυτό μας και να του δώσουμε αυτό που χρειάζεται και όχι αυτό που μπορούμε να του αγοράσουμε.
Ιωάννα
[email protected]
