ΟΝΕΙΡΑ ΨΥΧΩΝ
Τι είναι τα Όνειρα Ψυχών; Δύο λέξεις χίλιες σημασίες. Σ’ αυτήν εδώ τη στήλη οι μαθητές και οι μαθήτριες του 3ου ΓΕΛ Κοζάνης μοιράζονται τα όνειρα, τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους μέσα από τα δικά τους ποιήματα, διηγήματα και άρθρα.
Σκοτάδι. Παντού επικρατεί σκοτάδι. Γιατί είναι όλα μαύρα; Φοβάμαι… Εδώ και πολλούς μήνες είμαι μόνη σε μια σκοτεινή άβυσσο, όμως δεν έχω λαλιά να φωνάξω, αλλά ούτε υπάρχει και κανείς για να με ακούσει.
Ύστερα από μεγάλη αναμονή είδα μια λεπτή αχτίδα φωτός να σπάει το σκοτάδι. Χαρά με κατέκλυσε και αχόρταγη λαχτάρα για περισσότερο. Η λαχτάρα μου εκπληρώθηκε κι όλος ο χώρος πλημμυρίστηκε από εκτυφλωτικό φως. Τι είναι αυτό; Για πρώτη φορά εκτός από φως ακούω και μια φωνούλα, κλάμα. Κάποιος κλαίει, ακούγεται από μένα αλλά δεν είμαι εγώ. Γιατί κλαίει; Με κάνει κι εμένα λυπημένη.
Δύο χρόνια μετά, ακούω μόνο κλάματα και οι δύο άνθρωποι που με φροντίζουν το μόνο που κάνουν είναι να τραβάνε φωτογραφίες ό,τι κι αν κάνω, ή μάλλον ό,τι κι αν κάνει το πλασματάκι… γονείς σου λέει! Εγώ ακόμα δεν έχω λαλιά ούτε ελεύθερη βούληση… Αρχίζω και απελπίζομαι…
Επιτέλους, άρχισε να μιλάει! Οι γονείς μας κατενθουσιασμένοι μαζί κι εγώ, τώρα θα έχω την ευκαιρία να πω ό,τι και το πλασματάκι… Φρούδες ελπίδες…
Ετών δεκατρία, ακόμα κλειδωμένη σ’ αυτό το σκοτεινό δωμάτιο με μόνη συντροφιά το πάνελ της καθημερινότητάς του, στην οποία εγώ είμαι απλά παρατηρητής. Είμαι τόσο αγανακτισμένη να βλέπω το πλασματάκι να κάνει ό,τι θέλει, ενώ εγώ όχι! Στάσου… αυτή η πόρτα από πότε είναι ανοιχτή; Προσπάθησα τόσες πολλές φορές να την ανοίξω στο παρελθόν αλλά τώρα συνέβη μόνο του. Ήρθε η ώρα να πάρω τα ηνία και να εκδικηθώ το πλασματάκι για όλα τα χρόνια της αποσιώπησής μου.
Από εκείνη τη στιγμή «το πλασματάκι» φερόταν αλλόκοτα. Ήταν συνεχώς οξύθυμο, αντιμιλούσε στους γονείς του, παρεκτρεπόταν η συμπεριφορά του, δοκίμαζε νέα πράγματα μόνο και μόνο από πείσμα. Υπάρχουν βέβαια κι άλλες ευχάριστες αναμνήσεις. Ωστόσο, δεν τα έκανε όλα αυτά εκείνο…
Ετών είκοσι, τα έκανα όλα… ό,τι ποθούσα το πραγματοποίησα και η δίψα μου για εκδίκηση καταλάγιασε. Εγώ, το πλασματάκι κι οι γονείς μας συμφιλιωθήκαμε, ενώ σιγά σιγά άρχισα να σβήνω. Έφτασε η ώρα να παραδώσω ξανά τα ηνία στο πλασματάκι, για να ζήσει κι εκείνο τη ζωή του, όπως έκανα κι εγώ άλλωστε.
- Πλασματάκι, καλή διασκέδαση…!
Το έτερόν σου εγώ,
Εφηβεία.
Κατερίνα Ζαγορίτη
μαθήτρια της Β΄ τάξης
του 3ου ΓΕΛ Κοζάνης
