Όσοι μένουν ή δουλεύουν κοντά στην πλατεία Λασσάνη ήξεραν το πρόβλημα. Ο άνθρωπος με τα προβλήματα με το αλκοόλ, που φέρεται να ξυλοκόπησε τη μητέρα του μέχρι θανάτου, ήταν γνώριμος της περιοχής, καθώς από το μεσημέρι και μετά τριγυρνούσε μεθυσμένος, άλλοτε βρίζοντας και άλλοτε φωνάζοντας στους περαστικούς.
Μόλις μερικές μέρες πριν τον είδα να περνάει νηφάλιος και σκέφτηκα ότι ήταν από τις ελάχιστες φορές τα τελευταία χρόνια που τον είδα σε φυσιολογική κατάσταση.
Μέχρι που έγινε το κακό. Όπως σε κάθε τέτοια περίπτωση ήταν ένα προαναγγελθέν κακό. Ήταν σχεδόν βέβαιο ότι ο άνθρωπος αυτός κάποια στιγμή θα έκανε κακό είτε στον εαυτό του, είτε στους γύρω του.
Και ήρθε αυτή η μέρα, γιατί κανείς από εμάς δεν έκανε κάτι. Θα μου πείτε, τι; Να καλέσει την αστυνομία και τις κοινωνικές υπηρεσίες; Πιθανότατα και να έγινε κάτι τέτοιο, αλλά στην πραγματικότητα ξέρουμε καλά ότι σε αυτές τις περιπτώσεις το άμεσο οικογενειακό περιβάλλον είναι αυτό που ανεβαίνει το Γολγοθά.
Ίσως, όμως, αν ήταν σφιχτότερο αυτό το ανθρώπινο δίχτυ, να υπήρχε μεγαλύτερη πίεση για να γίνει κάτι.
Και είναι πολύ ανησυχητικό ότι όλα αυτά συνέβησαν στη μικρή πόλη μας με όλους μας να γνωριζόμαστε τόσο καλά μεταξύ μας. Ύστερα, δεν είναι να απορούμε για όλους αυτούς που δηλώνουν ότι “πέφτουν από τα σύννεφα” στις μεγαλουπόλεις.
