There is no business like show business, λένε. Κι έχουν δίκιο, αφού οτιδήποτε συμβαίνει και δε συμβαίνει μπορεί άνετα να μετατραπεί σε σόου και μάλιστα αποδοτικό. Αρκεί να υπάρχει κάποιος που να το θέλει και να το κάνει και κάποιοι που να το χειροκροτήσουν.
Η επιτυχία του σόου δεν είναι δεδομένη. Για να διασφαλιστεί απαιτείται μεθοδικότητα, δουλειά, καλός συγχρονισμός και αίσθηση του κατά που πάει το πράγμα.
Οι κατά Ραμονέ Μεσσίες των Μέσων, γητευτές των πολλών, αυτοί που έχουν μετατρέψει την πολιτική σε τηλε-ευαγγέλιο, γνωρίζουν καλά πως να σαγηνεύσουν τα πλήθη, μιλώντας στη γλώσσα του λαϊκισμού, άλλοτε πουλώντας τσαμπουκά, κι άλλοτε εμπορευόμενοι συναίσθημα.
Αυτό δε θέλουμε; Κάποιον που να τα “χώσει” εκ μέρους μας. Έναν “πες τα Χρυσόστομε”. Κάποιον που δε μασάει να τα βάλει με τους …κακούς, ώστε να τους βάλει στη θέση τους. Κάποιον που δε “μασάει” από κανόνες αστικής ευγένειας και comme-il-faut καταστάσεις. Ή κάποιον πάλι clean cut που να ενσαρκώνει το αμερικανικό όνειρο.
Κι αφού υπάρχει πρόσφορο έδαφος, δημιουργείται και το ανάλογο “προϊόν” στη βερσιόν που μας αρέσει. Ο νέος αστέρας της αριστεράς, η 666 που αποκηρύσσει τις νέες ταυτότητες, ο τηλε-κήρυκας. Διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος.
Ας τους χειροκροτήσουμε, λοιπόν, γιατί εμείς τους ανεβάσαμε στο σανίδι. Κι απο ‘κει θα κατέβουν, μόνο όταν εμείς το αποφασίσουμε.
