Προσωπικά δεν κουβαλάω τις Πανελλαδικές ως νεανικό τραύμα. Ούτε θυμάμαι να ήταν ένα annus horibilis, όπως χαρακτηριστικά περιγράφεται από πολλούς. Ήταν μια χρονιά με συστηματικό διάβασμα συγκεκριμένων ωρών.
Θαρρώ ότι όσο περνούν τα χρόνια, η υπόθεση των πανελλαδικών λαμβάνει τις διαστάσεις ενός μύθου που καλλιεργείται κυρίως από τους προηγούμενους και μεταλαμπαδεύεται στους επόμενους.
Ο μύθος αυτός έχει στον πυρήνα του το αιμοσταγές τέρας των εξετάσεων που κυνηγά να πιει το αίμα των ανυποψίαστων υποψηφίων. Πολύ μακριά από την πραγματικότητα.
Μερικές φορές μοιάζει σαν να συντηρείται επί τούτου ο μύθος αυτός, για να έχουμε όλοι εμείς τόσα πολλά να γράφουμε και να γεμίζουν τα σόσιαλ με τσιτάτα για την ευτυχία και την επιτυχία.
Προφανώς και οι πανελλαδικές είναι ένα ορόσημο που σηματοδοτεί κατά κάποιο τρόπο το πέρασμα στην ενήλικη ζωή. Όσο, όμως, υπερβάλλουμε (όπως κάνουμε και με πολλά άλλα πράγματα) και συντηρούμε το μύθο, τόσο δεν βοηθάμε τους υποψηφίους να αντιληφθούν ότι οι Πανελλαδικές είναι άλλη μια σημαντική στιγμή της ζωής, για την οποία απαιτείται κόπος και συνέπεια, αλλά όχι η καθοριστική.
