Ο παραπάνω στίχος από το τραγούδι «Φοβάμαι» του Βασίλη Παπακωνσταντίνου ταιριάζει γάντι στην περίπτωσή μας. Επαγγέλλονται κοσμογονία αλλαγών και επενδύσεων, μιλούν για σχέδια και προτεραιότητες, κι εμάς δεν μας έχουν ρωτήσει για τίποτα από αυτά.
Κάναμε διαβούλευση, σου λέει. Με ποιους; Με τους 100 νοματαίους που είναι στα πράγματα; Και οι άλλοι; Οι υπόλοιποι; Αυτοί που θα μείνουν και θα ζήσουν με τις συνέπειες των όσων εξελίσσονται πότε ρωτήθηκαν; Κι επειδή είναι πολύ της μοδός οι αναφορές σε bottom up προσεγγίσεις, που πάει να πει συμμετοχικές διαδικασίες, να ενημερώσουμε τους χαράσσοντες τη στρατηγική ότι συμμετοχικότητα χωρίς γνώση περί τίνος πρόκειται, δε νοείται.
Το κεντρικό μοντέλο διακυβέρνησης αγνοεί τις τοπικές κοινωνίες κι αυτή είναι η οδυνηρή αλήθεια. Αλλά η ακόμα πιο οδυνηρή είναι η διαπίστωση πως παρά τις κραυγές των τοπικών, κανείς δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτό.
Τα ρούχα μου παλιώσανε και πέφτουν
σαν χρεοκοπημένες κυβερνήσεις…
Γέρασα μ’ ένα παιδικό παντελονάκι
και το πλοίο δε φάνηκε ακόμη…
(το κείμενο είναι παλαιότερο, αλλά, δυστυχώς, επίκαιρο)
