Η εξουσία προχωρά χέρι χέρι με την ευθύνη και την ανάληψη αυτής. Πολλές φορές γινόμαστε μάρτυρες εξουσίας και ηγεσίας που θέλει να απολαμβάνει τους καρπούς της δημοσιότητας και της αναγνώρισης, αλλά δεν θέλει να αναλαμβάνει την ευθύνη όταν κάτι πάει στραβά.
Στην περίπτωση του Μετρό Θεσσαλονίκης είδαμε την ευθύνη να πηγαίνει περίπατο και να αναζητείται παντού αλλού, εκτός από εκεί που πραγματικά πρέπει να αναζητείται και να απαιτείται. Το περιστατικό, μάλιστα, των ανθρώπων που αναγκάστηκαν να περπατήσουν μέσα στο τούνελ, όταν ακινητοποιήθηκε ο συρμός, είναι χαρακτηριστικό. Η ανακοίνωση από την πλευρά της διαχειρίστριας εταιρείας ήρθε με αρκετή καθυστέρηση και εν τέλει χωρίς την ανάληψη της ευθύνης που ήταν και το ζητούμενο.
Αυτή είναι μια πάγια τακτική που ακολουθείται από πολλούς φορείς κι έχει δημιουργήσει μια γενικότερη κουλτούρα, η οποία έχει διαχυθεί στο σύνολο του πολιτικού προσωπικού, της κυβέρνησης, των φορέων και των επιχειρήσεων.
Το χειρότερο, όμως, είναι ότι αυτό φτάνει, τελικά, και στους πολίτες που αντιλαμβάνονται ότι για οτιδήποτε συμβαίνει και είναι καλό, όλοι τρέχουν να καρπωθούν μερίδιο της επιτυχίας, αλλά όταν κάτι πάει στραβά, κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη της βάρδιάς του.
