Βλέπω τις φωτογραφίες. Σ’ ένα τραπέζι σύσκεψης είναι μαζεμένοι μόνο άνδρες. Εκπρόσωποι του Δήμου, της Περιφέρειας, της Αστυνομίας, άλλων φορέων, είναι όλοι άνδρες. Δεν υπάρχει χώρος ούτε για μια γυναίκα. Ούτε για δείγμα.
Βλέπετε οι γυναίκες είναι παντού και πουθενά. Πολλές στα φοιτητικά έδρανα, πολλές στα εκπαιδευτικά σεμινάρια, πολλές στους χώρους εργασίας, αλλά πολύ λίγες τα καταφέρνουν να φτάσουν σε θέσεις ευθύνης.
Ακόμα και σήμερα η εικόνα είναι η ίδια. Αίθουσες συσκέψεων, έδρανα οργάνων, στα οποία κυριαρχεί η ανδρική παρουσία, ενώ οι γυναίκες είναι άφαντες ή στην καλύτερη έχουν ρόλους δευτερεύοντες.
Κοντά σ’ αυτά, έρχεται να προστεθεί το γεγονός ότι οι γυναίκες πρέπει να αποδεικνύουν διαρκώς ότι είναι καλές σε αυτό που κάνουν ως εργαζόμενες, ερευνήτριες, επαγγελματίες, δημόσιοι λειτουργοί και ταυτόχρονα να αποκρούουν με μαεστρία τις επιθετικές -ενίοτε- διαθέσεις των ανδρών συνομιλητών τους που τις βλέπουν κυρίως ως… γυναίκες.
Πολλά χρόνια μετά την εφαρμογή μέτρων για την ενίσχυση της γυναικείας παρουσίας στα όργανα λήψης αποφάσεων η εικόνα είναι ίδια.
