Στην «ημερήσια διάταξη» στο κεφάλαιο «μια μυστική σύσκεψη» ο Eric Vuillard αφηγείται μια συνηθισμένη μέρα, τον Φεβρουάριο του 1933 στο Βερολίνο, κατά την οποία λαμβάνει χώρα, στα άνετα σαλόνια του Ράιχσταγκ, η μυστική σύσκεψη είκοσι τεσσάρων βαρόνων της γερμανικής βιομηχανίας με υψηλόβαθμους αξιωματούχους του ναζιστικού καθεστώτος. Αυτή η σύσκεψη την οποία μπορεί κανείς να δει ως ένα αδιανόητο συμβάν της ιστορίας, δεν είναι για τους Κρουπ, τους Όπελ και τους Ζίμενς παρά ένα αρκετά σύνηθες συμβάν της επιχειρηματικής ζωής.
Οι άνθρωποι αυτοί όπως γράφει «είναι τα αυτοκίνητά μας, τα πλυντήριά μας, τα απορρυπαντικά μας, τα ξυπνητήρια μας, η ασφάλεια του σπιτιού μας, η μπαταρία του ρολογιού μας. Είναι εδώ, παντού, με τη μορφή διαφόρων πραγμάτων. Η καθημερινότητά μας είναι δική τους. Μας γιατρεύουν, μας ντύνουν, μας φωτίζουν, μας μεταφέρουν στους δρόμους του κόσμου, μας νανουρίζουν».
Πάμε τώρα στο βαρύ Ιανουάριο του 2025, όπου δίπλα στην οικογένεια Τραμπ βρέθηκαν οι ηγέτες επιχειρήσεων που ελέγχουν άμεσα τα εργαλεία που χρησιμοποιούν δισεκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο για να επικοινωνούν, να λαμβάνουν πληροφορίες, να ψυχαγωγούνται, να πλοηγούνται και να κατανοούν τον κόσμο. Είναι τα μάτια, τα αυτιά και οι αισθήσεις μας, θα μπορούσαμε να πούμε.
Τι μας λέει η αναλογία; Ότι οι business θα είναι πάντα business.
