Μια και μιλάμε για την ελευθερία της έκφρασης και το αν υπάρχουν όρια στην τέχνη, ας θυμηθούμε λίγο έναν από τους διαπρεπέστερους που ασχολήθηκε με το θέμα. Τον Σταύρο Τσακυράκη. Ο Τσακυράκης δεν δεχόταν περιορισμούς ως προς την έκταση και τη σημασία του δικαιώματος στην ελεύθερη έκφραση, ακόμα κι όταν αυτή έχει μισαλλόδοξο περιεχόμενο. Χωρίς ελευθερία της έκφρασης, έλεγε, δεν υπάρχει κριτική στις πρακτικές του κράτους ή της άρχουσας τάξης και δεν υπάρχει και κοινωνία των πολιτών.
Στο βιβλίο του «Θρησκεία κατά Τέχνης» ασχολήθηκε με τις απαγορεύσεις στην τέχνη, όπως έγινε πριν πολλά πια χρόνια στην Ελλάδα με το φιλμ “Τελευταίος πειρασμός” του Martin Scorsese, την καταδίκη του σκιτσογράφου Gerhard Haderer για το κόμικ “Η ζωή του Ιησού”, αλλά και την έκθεση Outlook.
Το συμπέρασμα στο οποίο κατέληγε στο βιβλίο είναι ότι η αμφισβήτηση της καλλιτεχνικής δημιουργίας που οδηγεί στη λογοκρισία δεν στηρίζεται παρά σε υποκειμενικές ιδεολογικές και αισθητικές προτιμήσεις, οι οποίες σε μια φιλελεύθερη δημοκρατία δεν επιτρέπεται να επιβάλλονται με το νόμο.
Ας έχουμε τα παραπάνω στο νου μας όταν κάνουμε σχετικές συζητήσεις.
