Ζούμε σε μια εποχή υπερβολής, η οποία αποτυπώνεται έντονα στον τρόπο που εκφραζόμαστε. Οι λέξεις χρησιμοποιούνται μεγεθυμένες, δραματοποιημένες και πολύ συχνά αποσυνδεδεμένες από την πραγματικότητα. Έτσι, δημιουργούμε μια πλασματική εικόνα του κόσμου, ένα εικονικό σύμπαν που δεν έχει καμία σχέση με την καθημερινότητα
Μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα, οι άνθρωποι προβάλλουν μια υπερδιογκωμένη εκδοχή του εαυτού τους, γεγονός που συχνά οδηγεί τους αποδέκτες αυτής της εικόνας σε συγκρίσεις και αισθήματα κατωτερότητας.
Η γλώσσα γίνεται όργανο εντυπωσιασμού και όχι επικοινωνίας. Όταν οι λέξεις χάνουν τη σύνδεσή τους με την πραγματική τους σημασία, χάνουν και τη δύναμή τους. Έννοιες όπως “τραγωδία”, “σοκ”, “καταστροφή” χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν ασήμαντα γεγονότα, φθείροντας το νόημά τους. Αυτή η συνεχής χρήση της υπερβολής, τόσο λεκτικά όσο και οπτικά, οδηγεί σε σύγχυση και συναισθηματική φθορά.
Το πρόβλημα δεν είναι μόνο αισθητικό ή γλωσσικό. Είναι βαθιά υπαρξιακό: όσο περισσότερο απομακρυνόμαστε από την αλήθεια, τόσο περισσότερο δυσκολευόμαστε να αναγνωρίσουμε την πραγματική μας θέση στον κόσμο.
