Η ώρα είναι 12 τα μεσάνυχτα και η πτήση από Αθήνα προς Θεσσαλονίκη είναι ασφυκτικά γεμάτη με κάθε λογής ταλαίπωρους τύπους, που άλλοι από τα πέρατα της γης και άλλοι από πιο κοντινούς προορισμούς, περιμένουν να φτάσουν στον προορισμό τους. Μαζί κι ένα τσούρμο από γυμνασιόπαιδα, που όπως καταλάβαμε, επιστρέφουν από κάποιο καλοκαιρινό κολλέγιο στην Αγγλία.
Τα παιδιά μιλάνε μεγαλόφωνα, σα να μην αντιλαμβάνονται ότι είναι σ’ έναν κλειστό χώρο κι ανταλλάσουν ποικίλες βρισιές μεταξύ τους, προσφωνώντας ο ένας τον άλλο «ρε μπρο» λες και βρισκόμαστε στο Μπρονξ (δεν είναι, όμως, αυτό το πρόβλημά μας).
Τα πράγματα γίνονται χειρότερα όταν αδιαφορούν για τις παραινέσεις των συνεπιβατών τους να μιλήσουν χαμηλόφωνα και να μην κάνουν τόσο θόρυβο, αλλά και πάλι λες «παιδιά είναι».
Αυτό, όμως, που προσωπικά βρήκα πιο ανησυχητικό απ’ όλα σε αυτή τη συμπεριφορά ήταν το πόσες φορές αποκάλεσαν ο ένας τον άλλο «ρε μπρο είσαι καθυστερημένο» και «ρε μπρο είσαι ΑμεΑ», συνειδητοποιώντας ότι παρ’ όλες τις προσπάθειες που έχουν γίνει για τη συμπερίληψη των ΑμεΑ, εξακολουθούμε να βρισκόμαστε στο μηδέν.
Και ναι, κρίντζαρα ρε μπρο (ένιωσα δηλαδή ετεροντροπή και ταυτόχρονα απογοήτευση) στη θέα αυτών των νέων παιδιών που, αντί να μιλούν, μούγκριζαν κάποιες ακατάληπτες λέξεις και βρισιές και δεν έδιναν δεκάρα ότι ενοχλούσαν γύρω τους ανθρώπους πολύ μεγαλύτερούς τους, καταφανώς ταλαιπωρημένους. Αλλά δε βαριέσαι το χάσμα των γενεών θα είναι.
