Στη χώρα μας δεν έχουμε μεγάλη παράδοση στην ερευνητική δημοσιογραφία. Έχουμε λίγους εκπροσώπους αυτού του –τόσο νευραλγικού για τη δημοκρατία- δημοσιογραφικού είδους (news genre), αλλά ξεχωριστούς και μάχιμους.
Είναι εκείνες κι εκείνοι που τα προηγούμενα χρόνια αποκάλυψαν τις υποκλοπές μέσω Predator, που δεν φοβήθηκαν τις SLAPP (εξοντωτικές αγωγές με σκοπό την φίμωση δημοσιογράφων και πολιτών) και που αν δεν υπήρχαν, θα έπρεπε να τους εφεύρουμε στα πανεπιστημιακά τμήματα δημοσιογραφίας, για να έχουμε από κάπου να πιαστούμε.
Κάθε φορά που σας ρωτάνε «τι δουλειά κάνετε» και ντρέπεστε να απαντήσετε δημοσιογράφοι, θέλω να φέρνετε στο μυαλό σας τη δουλειά όλων αυτών των ανθρώπων που προσπαθούν με πολύ μόχθο, ατελείωτες ώρες έρευνας, χωρίς εξαρτήσεις και «πλάτες», να κάνουν σωστά αυτή την κατασυκοφαντημένη δουλειά, που, όμως, για μας είναι η καλύτερη του κόσμου, λέω συχνά-πυκνά σε αυτούς που θα πάρουν τη σκυτάλη, όταν πέφτει το ηθικό.
Δημοσιογραφία σημαίνει να βάζεις μπροστά το δημόσιο συμφέρον, διαφάνεια στην προέλευση των πληροφοριών και όχι επίκληση σε ανύπαρκτες «πηγές» και φυσικά κείμενα με υπογραφές. Όλα τ’ άλλα είναι δημόσιες σχέσεις, σύμφωνα με τη φράση που αποδίδεται στον Όργουελ.
