Ένας βασιλιάς, που ήταν υπερβολικά ματαιόδοξος και ξόδευε όλα του τα χρήματα για καινούργια ρούχα, έπεσε θύμα δύο απατεώνων. Εκείνοι παρουσιάστηκαν ως υφαντές και του είπαν ότι μπορούν να φτιάξουν ένα ύφασμα τόσο ιδιαίτερο, που θα ήταν αόρατο σε όσους ήταν ανόητοι ή ανάξιοι για τη θέση τους. Ο βασιλιάς, θέλοντας να φανεί σοφός και να μην θεωρηθεί ανόητος, προσποιήθηκε ότι έβλεπε τα ρούχα. Το ίδιο έκαναν και οι αυλικοί, από φόβο μήπως φανεί η αλήθεια. Έτσι, ο βασιλιάς φόρεσε τα “καινούργια ρούχα” και βγήκε σε μια μεγάλη παρέλαση. Όλοι χειροκροτούσαν, μέχρι που ένα μικρό παιδί φώναξε μέσα σε όλη του την αθωότητα: «Μα ο βασιλιάς είναι γυμνός!».
Η ιστορία, το γνωστό παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, είναι γνωστή. Πρόκειται για μια αλληγορία που μπορεί να μας πει πολλά και για τη σημερινή κατάσταση. Ο βασιλιάς μοιάζει με πολιτικούς που νοιάζονται περισσότερο για την εικόνα τους και την προβολή τους και κάνουν μεγαλόστομες δηλώσεις, οι οποίες όμως είναι κενές περιεχομένου. Οι αυλικοί θυμίζουν το περιβάλλον των συμβούλων και συνεργατών, που συχνά δεν τολμούν να πουν την αλήθεια. Είτε από φόβο να μην χάσουν τη θέση τους, είτε επειδή θέλουν να τα έχουν καλά με την εξουσία, συναινούν σε κάτι που ξέρουν πως δεν στέκει. Το παιδί είναι η φωνή αυτού που δεν έχει συμφέρον και μπορεί να είναι η κοινωνία των πολιτών, οι ανεξάρτητοι δημοσιογράφοι, ή οι απλοί άνθρωποι.
Η ουσία της αλληγορίας είναι ότι αν όλοι σωπαίνουν, το ψέμα μπορεί να φαίνεται αλήθεια. Χρειάζεται ένας να τολμήσει να μιλήσει και πολλοί να ακολουθήσουν, για να ακουστεί δυνατά η αλήθεια και να αλλάξουν τα πράγματα.
