Στις μέρες μας κανείς δεν εμπιστεύεται κανέναν. Είμαστε όλοι επιφυλακτικοί ως προς τις προθέσεις των γύρω μας και βλέπουμε κάθε ενέργεια με τα γυαλιά της καχυποψίας. Οι ερμηνείες που δίνουμε για τα όσα συμβαίνουν, συχνά γίνονται στη βάση της πεποίθησης ότι πίσω από κάθε ενέργεια υπάρχουν ύποπτες προθέσεις. Πιο σπάνια, σε συμπεριφορές συναντούμε και την παθολογική καχυποψία, δηλαδή μια παρανοϊκή δυσπιστία ακόμα και απέναντι στους πιο αξιόπιστους πομπούς μηνυμάτων.
Η Τεχνητή Νοημοσύνη ήρθε να τεστάρει ακόμα περισσότερο τις αντοχές μας, αφού θα πρέπει διαρκώς να αμφισβητούμε τι είναι δημιούργημα ενός μεγάλου γλωσσικού μοντέλου, τύπου ChatGPT, και τι όχι. Αυτή, λοιπόν, η υγιής αντίδραση της αμφιβολίας για την αξιοπιστία κάποιου γεγονότος, όταν παγιώνεται και μετατρέπεται σε βεβαιότητα ότι η αλήθεια μπορεί να είναι παραποιημένη και ότι υπάρχει κάποιος κρυφός σκοπός πίσω απ’ όλα όσα διαβάζουμε και βλέπουμε, γίνεται μια νοσηρή κατάσταση. Μετατρέπεται σε συνωμοσιολογία και δημιουργεί πόλωση. Τα αποτελέσματά της είναι αυτά που ζούμε και υποβαθμίζουν την ποιότητα της σύγχρονης δημοκρατίας.
Αντίθετα, η έρευνα και η κριτική σκέψη είναι αυτές που μπορούν να αποτελέσουν ισχυρά θεμέλια για μια κοινωνία που μπορεί να αντιμετωπίζει τις «ψευδαισθήσεις» της ΤΝ, χωρίς ταυτόχρονα να λειτουργεί φοβικά απέναντι στο καινούργιο.
