Τι είναι άραγε η καλλιτεχνία; Ο τρόπος που γίνεται η ζωή μας καλύτερη ή ο τρόπος που μετασχηματίζεται η ασχήμια με τα λόγια του σκηνοθέτη Σωτήρη Τσαφούλια. Και ποιος είναι ο ρόλος του καλλιτέχνη; Να φροντίζει μέσα από την τέχνη του να μας κάνει να αισθανόμαστε λιγότερο ευάλωτοι στη φθορά του χρόνου. Να μας συντροφεύει στις χαρές και στις λύπες μας. Να γίνεται το σάουντρακ της ζωής μας.
Κάπως έτσι αισθανόμαστε οι περισσότεροι, της γενιάς των εκδρομέων του ’60, τα παιδιά και τα εγγόνια τους, για την επίδραση που είχε η μουσική και οι στίχοι του Διονύση Σαββόπουλου.
Στ’ αυτιά μου ακόμα ακούω το “λευκό μου σεντονάκι, λάμπα μου τρελή” και τη “Συννεφούλα”, ως νανούρισμα. Και μετά το “ας κρατήσουν οι χοροί” για κάθε στιγμή θριάμβου, αλλά και οι “Κωλοέλληνες” μια διαρκής υπενθύμιση ότι τους θριάμβους διαδέχονται οι καταστροφές, αφού “στην Ελλάδα ζεις”.
Τελικά, τι χρειάζεται για να θεωρηθεί κάποιος μεγάλος καλλιτέχνης; Υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη από το να ακούγεται παντού και να συνδέεται αυτό που έχει δημιουργήσει με κάθε μεγάλη και μικρή χαρά και λύπη;
Αυτό μας άφησε ο Διονύσης Σαββόπουλος και γι’ αυτό εκατομμύρια Έλληνες τον πενθούν με γνήσια αισθήματα. Και όπως προσφυώς έγραψε ο Κώστας Γιαννακίδης “όσο ζούμε, θα συνεχίσεις να ζεις μέσα μας. Αλλά θα είσαι εδώ και μετά από μας”.
