Μιλώντας πρόσφατα με μια φίλη, μαχόμενη δικηγόρο και πανεπιστημιακό, συνειδητοποίησα πόσο διαφορετικά αντιλαμβάνεται κανείς την κοινωνία όταν έρχεται καθημερινά σε επαφή με τις αίθουσες των δικαστηρίων. Εκεί αποκαλύπτεται ένας παράλληλος κόσμος, συχνά αόρατος στους περισσότερους από εμάς. Ένας κόσμος γεμάτος ιστορίες οικογενειακής βίας, οικονομικής ανέχειας, εξάρτησης και ανθρώπων που παλεύουν σιωπηλά με προβλήματα που δεν φτάνουν ποτέ στην επιφάνεια της δημόσιας ζωής.
Ακόμα και σε μικρές κοινωνίες όπως η δική μας, κάτω από την επιφανειακή κανονικότητα κρύβονται τραγικές πραγματικότητες. Οι 160 υποθέσεις κακοποίησης παιδιών την τελευταία πενταετία, όπως παρουσιάζει σήμερα ο «Χ», αποτελούν ηχηρή προειδοποίηση. Δεν πρέπει να μας ανησυχούν μόνο οι αριθμοί και η αυξητική τους τάση, αλλά κυρίως όσα αυτοί αποκαλύπτουν, δηλαδή το έλλειμμα δομών, η έλλειψη επαρκούς στήριξης και η ανάγκη μιας οργανωμένης, αποτελεσματικής κοινωνικής παρέμβασης.
Η προστασία των παιδιών δεν μπορεί να βασίζεται στη συγκυρία, στην καλή θέληση μεμονωμένων επαγγελματιών ή στην τύχη. Απαιτεί ισχυρούς θεσμούς, εξειδικευμένο προσωπικό και κοινωνική ευαισθητοποίηση. Αν θέλουμε πραγματικά να θεωρούμε την κοινωνία μας υγιή, πρέπει να κοιτάξουμε και τις σκιές της και να αναλάβουμε συλλογικά την ευθύνη να τις φωτίσουμε.
