Ένας τύπος που δηλώνει τραγουδιστής και κάνει τον ερευνητή και αυτόν που αποκαλύπτει όλα όσα «οι επίσημοι θεσμοί κρύβουν» είναι καλεσμένος τηλεοπτικής εκπομπής που μεταδίδεται στο prime time. Εκεί του χαρίζεται απλόχερα άφθονος τηλεοπτικός χρόνος για να λέει ανεμπόδιστα τις θεωρίες του, αμφισβητώντας την επιστήμη.
Η παρουσία και ο τρόπος του επιβεβαιώνουν πλήρως τα όσα ο Πιερ-Αντρέ Ταγκιέφ, στη «Σύντομη πραγματεία περί συνωμοσιολογίας» (εκδ. Πατάκη, 2016), αναφέρει. Με βασικό επιχείρημα την «αντίσταση» στην «επίσημη παραπληροφόρηση» και βασικό ερμηνευτικό σχήμα ότι τίποτα δεν συμβαίνει τυχαία, αφού πίσω από κάθε γεγονός υπάρχει εσκεμμένη δράση, παρουσιάζει την θεωρία του ως αντισυστημική γνώση.
Την ίδια ώρα, οι παρουσιάστριες αδυνατούν να τον αντιμετωπίσουν και αφήνουν έτσι να διαχέεται η παραπληροφόρηση και να δημιουργούνται λάθος εντυπώσεις, οι οποίες τρυπώνουν στα σπίτια του κόσμου. Μάλιστα, δεν έχουν φροντίσει να έχουν ούτε καν κάποιον άλλο προσκεκλημένο από τον επιστημονικό κόσμο που θα μπορούσε να υπερασπιστεί –εν τέλει- την κοινή λογική.
Όσο περισσότερο το κύρος της αυθεντίας και της επιστήμης ασθενεί, τόσο αυξάνονται όλοι αυτοί οι τσαρλατάνοι με τις «εναλλακτικές ερμηνείες» και τη «δίψα για αποκαλύψεις» για να αναδείξουν σημεία που φυσικά μόνο αυτοί γνωρίζουν. Σε όλους αυτούς τους οπαδούς του «πες πες όλο και κάτι θα μείνει» κάποιες και κάποιοι κάνουν αβάντα, μπορεί όχι με δόλο, αλλά σίγουρα χωρίς καμία συναίσθηση της ευθύνης τους. Και αυτό είναι ιδιαίτερα προβληματικό.
