Αυτό που τροφοδοτεί αυτή τη στιγμή τη δημόσια συζήτηση είναι η οργή. Οργή για όσα γίνονται και όσα δεν γίνονται. Οργή για όσους έχουν από αυτούς που δεν έχουν. Το καταλαβαίνει κάποιος εύκολα από το πνεύμα των αναρτήσεων και από τον πολύ επιθετικό τόνο με τον οποίο οι άνθρωποι πλέον κινούνται.
Το δυστύχημα των Τεμπών είναι σα να άνοιξε τα θυροφράγματα και ξεχύθηκαν τόνοι μεγάλης οργής για τα μοιραία λάθη, τις συστημικές αστοχίες και την πολιτική διαχείριση.
Η οργή μπορεί να είναι κινητήριος δύναμη για να σηκώσει το απαθές κοινό από τον καναπέ και να κάνει τις φωνές να ακουστούν. Μπορεί, όμως, να είναι καλός σύμβουλος για την διακυβέρνηση; Φτάνει η οργή για να γίνει κόμμα ή να αλλάξει το πολιτικό σύστημα;
Εδώ η απάντηση είναι αρνητική. Η ηγεσία απαιτεί νηφαλιότητα και ψυχραιμία, ικανότητα να συνθέσεις και όχι να χτίσεις πάνω στις αντιθέσεις. Κυρίως, όμως, απαιτεί πρόγραμμα και θέσεις σε όλους τους τομείς.
Τα παραδείγματα όσων καβάλησαν το κύμα της οργής, όπως ο Τσίπρας στα δικά μας, ή ο Αργεντίνος Μιλέι, δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για αισιοδοξία ως προς την ικανότητα διακυβέρνησης. Ένα ριζοσπαστικό στοίχημα υψηλού κινδύνου δεν σημαίνει βαθιά ρήξη με το σύστημα. Και όσο κι αν φαίνεται ελκυστικό, ειδικά στους νέους, δεν προσφέρει σοβαρές απαντήσεις.
