Τον Απρίλιο του 1950, σύμφωνα με την προσωπική του μαρτυρία, ο Ζαν Μονέ, ανώτερος Γάλλος αξιωματούχος και ένθερμος υποστηρικτής της ευρωπαϊκής ενοποίησης, συνέλαβε την ιδέα ότι η ειρήνη στην Ευρώπη δεν μπορούσε να διασφαλιστεί μόνο με διπλωματικές συμφωνίες, αλλά απαιτούσε θεσμική και οικονομική αλληλεξάρτηση μεταξύ των κρατών.
Τόσο ο Μονέ, όσο και ο Γάλλος υπουργός Εξωτερικών Σουμάν, του οποίου το σχέδιο σηματοδότησε την απαρχή της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, ενέπνευσαν για πάνω από 70 χρόνια τις ευρωπαϊκές πολιτικές.
Σήμερα, όμως, η εικόνα αυτή φαίνεται ότι αλλάζει. Η Ευρώπη της Συνοχής, η Ευρώπη του Εράσμους δίνει τη θέση της σε μια Ευρώπη της Άμυνας. Καθώς η ευρωπαϊκή αναπτυξιακή ατμομηχανή επιβραδύνεται και η αρχιτεκτονική ασφαλείας της διαλύεται, η Ευρώπη αλλάζει τις προτεραιότητές της μπροστά σε μια γεωπολιτική πραγματικότητα που γίνεται απρόβλεπτη και σκληρή.
Αυτό σημαίνει κυρίως χρήματα στην άμυνα με περιορισμό του προϋπολογισμού για τη Συνοχή. Πρόκειται για μια στροφή που αλλάζει σε μεγάλο βαθμό την ίδια τη φιλοσοφία του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, καθώς χωρίς την αίσθηση του ανήκειν είναι δύσκολο να φανταστούμε πώς θα είναι η Ευρώπη τα επόμενα χρόνια.
