Εδώ που τα λέμε υπάρχουν κάποια πράγματα, τα οποία δεν θα έπρεπε να αφορούν στην εκάστοτε δημοτική αρχή, αλλά αμιγώς στη λειτουργία των υπηρεσιών του Δήμου.
Δεν χρειάζεται να επιληφθεί ο Δήμαρχος ή οι Αντιδήμαρχοι για το σπασμένο καζανάκι, την καμένη λάμπα ή τη βουλωμένη τουαλέτα. Αλίμονο!
Έλα, όμως, που στη χώρα μας, είτε σε επίπεδο κυβέρνησης, είτε σε επίπεδο αυτοδιοίκησης, τα πράγματα έτσι λειτουργούν; Έτσι αντί να ασχολούνται οι επικεφαλής με το στρατηγικό κομμάτι (πχ. τι να κάνουμε σε μια περιοχή που “πεθαίνει” δημογραφικά), ασχολούνται με το αν έχει χαρτί τουαλέτας το Κολυμβητήριο.
Γι’ αυτό, λοιπόν, και τα προβλήματα αυτά καταντούν διαχρονικά. Ακριβώς, γιατί ο προγραμματισμός των βασικών συντηρήσεων και των στοιχειωδών αναγκών φτάνει να εξαρτάται από το υψηλότερο επίπεδο της ιεραρχίας, αντί να είναι μια υπόθεση που διεκπεραιώνεται αυτόματα υπηρεσιακά.
Κάπως έτσι αρχίζουν και μοιραία οι συγκρίσεις του τι έκαναν οι μεν και τι οι δε και στο τέλος χάνουμε την ουσία.
