Η αίθουσα είναι γεμάτη και δεν περισσεύει καρέκλα, αλλά εκείνοι θα κινηθούν αποφασιστικά προς την πρώτη σειρά για να αναζητήσουν τη θέση που τους… χρωστούν, ακόμα κι αν δεν είναι προσκεκλημένοι.
Είναι αυτοί που κάθονται στις πρώτες θέσεις. Πρόκειται για μια ειδική κατηγορία ανθρώπων, προερχόμενων κατά κύριο λόγο από την εθνική ή τοπική πολιτική σκηνή, οι οποίοι αφού καθίσουν για όση ώρα είναι στραμμένα τα φώτα πάνω τους, εν συνεχεία εγκαταλείπουν την εκδήλωση, προφασιζόμενοι επείγον τηλεφώνημα. Δεν τους νοιάζει αν δεν υπάρχουν θέσεις ή αν οι θέσεις είναι κρατημένες για άλλους (σε πρόσφατη εκδήλωση κάποιοι εξ αυτών κατέλαβαν τις θέσεις των μελών της οικογένειας που διοργάνωνε το event). Εκείνοι έχουν τη σιγουριά ότι η θέση στην πρώτη σειρά τους ανήκει.
Και φυσικά αυτό θα μπορούσαμε να το ανεχθούμε, αν ήταν η μόνη προβληματική κοινωνική συμπεριφορά τους. Το θέμα είναι ότι αυτή η αλαζονεία τους συνοδεύει συχνά και σε άλλες εκφάνσεις της κοινωνικής και πολιτικής τους ζωής, γιατί πάει χέρι-χέρι με την οίηση της εξουσίας.
Και δυστυχώς η ίαση από την οίηση δεν είναι εύκολη υπόθεση, αφού πρόκειται για βαριά ασθένεια που ξεκινά από τα μικρά και καταλήγει στα μεγάλα.
