Η διασύνδεσή μας στον παγκοσμιοποιημένο κόσμο φέρνει τεράστιες ευκαιρίες, αλλά ταυτόχρονα ενέχει και σοβαρούς κινδύνους αποσταθεροποίησης — ή αλλιώς, disruption, καθώς έχει δημιουργήσει ένα παγκόσμιο οικοσύστημα τόσο αλληλεξαρτώμενο, που μια κρίση σε ένα μέρος του κόσμου μπορεί να προκαλέσει ντόμινο επιπτώσεων σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Η ψηφιακή συνδεσιμότητα σημαίνει ότι κρίσιμες υποδομές — από νοσοκομεία μέχρι ενεργειακά δίκτυα — μπορούν να βγουν εκτός ή και να πληγούν εξ αποστάσεως, δημιουργώντας χάος, όπως συνέβη σε Ισπανία, Πορτογαλία, Γαλλία και Μαρόκο.
Ταυτόχρονα, η κλιματική κρίση είναι παγκόσμια, αλλά επιδεινώνεται από την ταχύτητα με την οποία διαχέεται η επίδραση της ανθρώπινης δραστηριότητας μέσω του εμπορίου και της βιομηχανίας, ενώ και η ταχύτητα με την οποία διακινούνται πληροφορίες, ιδεολογίες και κουλτούρες μπορεί να προκαλέσει εντάσεις, πόλωση ή ακόμα και κοινωνικές συγκρούσεις, ιδίως όταν τοπικές ταυτότητες απειλούνται.
Το disruption δεν είναι απαραίτητα κακό, καθώς μπορεί να είναι και καταλύτης καινοτομίας ή αφύπνισης. Ωστόσο, σε έναν τόσο συνδεδεμένο κόσμο, η ευθραυστότητα του συστήματος αυξάνεται, και γι’ αυτό η ανθεκτικότητα και η ικανότητα προσαρμογής είναι πιο κρίσιμες από ποτέ.
