Κάποιες φορές δεν έχει σημασία να μεταδώσεις/αναπαράγεις γρήγορα το γεγονός, αλλά να πεις την ιστορία, όπως έγινε. Και για να το κάνεις αυτό πρέπει να αναζητήσεις στοιχεία και να μιλήσεις με ανθρώπους. Να ψάξεις για αποδείξεις και να μην βιαστείς να υιοθετήσεις την όποια «επίσημη εκδοχή» των γεγονότων.
Τον Απρίλιο του 2009 ο Paul Lewis της εφημερίδας “The Guardian” έδειξε για πρώτη φορά τη δύναμη που έχουν οι κινητές συσκευές και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για το δημοσιογραφικό έργο, αποκαλύπτοντας ότι ο θάνατος του Ian Tomlinson, κατά τη διάρκεια των διαμαρτυριών για τη συνάντηση των G20 στο Λονδίνο, ήταν αποτέλεσμα αστυνομικής βίας. Εάν δεν υπήρχε το βιντεοληπτικό υλικό από τους περαστικούς και ο επαγγελματισμός του Lewis, θα είχε θεωρηθεί ένας ακόμα θάνατος από παθολογικά αίτια.
14 χρόνια μετά, και με πολύ περισσότερα μέσα στη διάθεσή της, η ελληνική δημοσιογραφία (με ελάχιστες εξαιρέσεις) εξακολουθεί να παίζει το παιχνίδι των ισχυρών, υιοθετώντας άκριτα εκδοχές των γεγονότων που απέχουν πολύ από το τι συνέβη πραγματικά. Το έκανε με το Φύσσα, το έκανε και σήμερα με τη δολοφονία του Αντώνη Καρυώτη. Και το χειρότερο κανείς δεν ζήτησε συγγνώμη.
