Χθες το ελληνικό σοσιαλμιντιακό σύστημα πανηγύρισε για τη Δικαιοσύνη που ξύπνησε, όπως γράφτηκε, από βαθύ λήθαργο. Η αισιοδοξία αφορά στην εξέλιξη δύο υποθέσεων που τράβηξαν το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης και πρωταγωνίστησαν στα μίντια. Μιλάμε, φυσικά, για τις υποθέσεις Πισπιρίγκου και Μίχου.
Όλως τυχαίως την ίδια μέρα εκδόθηκαν οι αποφάσεις που κρίνουν ενόχους Πισπιρίγκου και Μίχο και όλοι έσπευσαν να μιλήσουν για δικαίωση του κοινού περί δικαίου αισθήματος.
Από τον μεγάλο ενθουσιασμό που επικράτησε, ξεχάστηκε η συζήτηση που έγινε επί τριήμερο στη Βουλή, αλλά και οι απαντήσεις που περιμένουν οι οικογένειες των νεκρών στα Τέμπη.
Αλλά έτσι είναι η ημερήσια θεματολογία. Άλλους τους ανεβάζει και άλλους τους κατεβάζει. Και ξέρει πολύ καλά να χαϊδεύει τα αυτιά των λαϊκών δικαστών που επιθυμούν αυστηροποίηση των ποινών και ονειρεύονται θανατικές ποινές.
Η Δικαιοσύνη, όμως, θα πρέπει να είναι τυφλή και να μη νοιάζεται για το πώς θα ευχαριστήσει τους πολλούς, αλλά μόνο για το πώς θα τους προσφέρει καλές υπηρεσίες. Η ανεξαρτησία της είναι αυτή που εκτιμάται, ακόμη κι όταν δεν ταυτίζεται με το κοινό περί δικαίου αίσθημα.
