Του Κώστα Καραμάρκου, Συμβούλου Στρατηγικής
Λίγες οι φωνές,
Λίγες οι δυνάμεις,
Λίγα τα έμπειρα και μάχιμα μυαλά …
Η Δυτική Μακεδονία και κυρίως οι περιοχές που είναι συνδεόμενες με την αλλαγή του ενεργειακού μοντέλου συρρικνώνονται και αδυνατούν να συναντήσουν τις διαθέσιμες χρηματοδοτικές δυνατότητες, που σαφέστατα προς το παρόν κινούνται κυρίως σε κατευθύνσεις παθητικών πολιτικών απασχόλησης ή προετοιμασίας ερευνητικών υποδομών …
Έχει στηθεί ένας κεντρικός μηχανισμός διαχείρισης, που βρίσκεται εγκλωβισμένος στα καλούπια και τους περιορισμούς των διαρθρωτικών πόρων, με έδρα στα 500 χιλιόμετρα μακριά, ο οποίος στηρίζεται σε μια απλή χαρτογράφηση του αδύναμου συστήματος φορέων της Δυτικής Μακεδονίας να μελετήσει και να εντάξει σημαντικά έργα.
Ο μηχανισμός ακολουθεί το δόγμα του: έχω χρήματα, έχω πίεση χρόνου, δεν έχω περιφερειακούς παίκτες με δυνατότητες, οπότε βρίσκω εναλλακτικές για να απορροφήσω τους πόρους και όχι για να εφαρμόσω μεθοδικά τις απαραίτητες διεργασίες και τις τομές που θα επουλώσουν μόνιμα τις πληγές της περιφέρειας …
Έφυγε το 2023, ένα κρίσιμο έτος για να ενταχθούν έργα, που δυστυχώς μας έφερε πίσω, πολύ πίσω, χάνοντας τα γρήγορα αντανακλαστικά του αρχικού σχεδιασμού …
Οι ελπίδες βρίσκονται κυρίως στις αναμενόμενες προσκλήσεις για ιδιωτικές επενδύσεις που θα τονώσουν αρχικά την περιοχή στην περίοδο κατασκευής τους και εν συνεχεία με τη λειτουργία τους, το ανθρώπινο δυναμικό και την περιφερειακή οικονομία.
Με τα σημερινά δεδομένα, δεν θα δούμε να ξεκινάνε αξιόμαχες επενδύσεις υποδομών και δομών δημοσίου χαρακτήρα πριν το 2026 – 2027, επενδύσεις που θα μπορούν δυστυχώς να συμβάλλουν στη βελτίωση της κατάστασης προς το τέλος της δεκαετίας.
Υπάρχουν κάποιες λύσεις;
Υπάρχουν κάποιες εναλλακτικές για πολύ πιο γρήγορες νίκες;
Ποιος θα τις σχεδιάσει,
Ποιος θα τις τεκμηριώσει και
Ποιος θα τις διεκδικήσει προσβλέποντας σε συγκράτηση έστω της κοινωνικής & οικονομικής συνοχής;
Χρειάζεται ο ταχύτατος σχεδιασμός ενός Plan B, που θα στρέψει ένα μέρος των διαθέσιμων χρηματοδοτήσεων σε απευθείας ενισχύσεις νοικοκυριών, επαγγελματιών, καταπολέμηση ενεργειακής φτώχειας κλπ.
Στην Κοζάνη, στην Πτολεμαΐδα, στην Φλώρινα, στο Αμύνταιο
δεν υπάρχουν ούτε καν κάποια συμβολικά σημεία που να μας θυμίζουν
πως αλλάζουμε εποχή,
πως ο τόπος γερνάει και
πως η Ευρώπη και ο κόσμος όλος απομακρύνονται ταχύτατα,
ενώ εμείς ακόμη προσπαθούμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει γύρω μας.
Η απάθεια & η αδράνεια των πολλών γίνεται ασπίδα των χαλαρών, πλην όμως αδόκιμων λύσεων,
κρυμμένων στα γρανάζια των μηχανισμών και των κανονισμών …
what’s another year,
for someone who lost everything that he owns?
Στο κάτω κάτω,
τι άλλο πια έχουν να χάσουν ακόμη οι πολλοί …
