Στη φάση που διανύουμε δεν έχει σημασία τι κάνεις, αλλά πώς το κάνεις. Αίφνης όλος ο κόσμος ασχολείται με την εικόνα, τα συναισθήματα που αυτή δημιουργεί και το γενικότερο θόρυβο που προκαλεί.
Ο Φειδίας έγινε ευρωβουλευτής κι ας μοίραζε 50ευρα σε πιτσιρικάδες αρκεί αυτοί να έκαναν “ανδραγαθήματα”, όπως βουτιές στο σιντριβάνι της πλατείας Συντάγματος ή να μασήσουν γόπα τσιγάρου που κάπνιζε περαστική.
Κι ενώ παλαιότερα λέγαμε ότι την μεγαλύτερη σημασία έχει πάντα η αξία χρήσης ενός προϊόντος, σήμερα ζούμε τον απόλυτο θρίαμβο της εικόνας.
Η αρχή, βέβαια, έχει γίνει εδώ και αρκετά πια χρόνια. Τότε που η Apple και ο Τζομπς έχτιζαν επικοινωνιακά το μύθο της εταιρείας και ο Σίνεκ έγραφε στο “χρυσό κύκλο” ότι σημασία δεν έχει τόσο το ίδιο το προϊόν, αλλά ο τρόπος που κάνει τους καταναλωτές να αισθάνονται. Μόνο που τότε η αξία χρήσης συμβάδιζε σε μεγάλο βαθμό με τη συμβολική.
Σταδιακά, όμως, άρχισε να κερδίζει έδαφος η συμβολική αξία πολύ συχνά σε βάρος της αξίας χρήσης. Έτσι διάφορες αμφιλεγόμενης αξίας καινοτομίες έκαναν την εμφάνισή τους, γεμίζοντας εμάς “φούμαρα” και τους ιδιοκτήτες τους με χρήματα.
Ώσπου φτάσαμε εδώ που είμαστε. Στην αποθέωση του συμβολισμού και ασχολούμαστε μόνο με την εικόνα, αλλά όχι με την ουσία.
