Πάντα με εντυπωσίαζαν εκείνοι που με ιδιαίτερη ευκολία δηλώνουν καλλιτέχνες, συγγραφείς, ζωγράφοι ή τελοσπάντων δημιουργοί πνευματικών έργων, κι ας έχουν μετά βίας κάνει μια αυτοέκδοση ή έχουν ζωγραφίσει έναν πίνακα. Ίσως και να τους ζηλεύω εν τέλει, γιατί δεν θα είχα ποτέ τα κότσια να παρουσιαστώ ως συγγραφέας, ώστε να πρέπει να σταθώ σε μια φανταστική τελετή δίπλα σε ζώντες και τεθνεώτες συγγραφείς όπως ο Σαραμάγκου, ο Καμύ ή οι δικοί μας Θέμελης και Ζουργός.
Τα τελευταία δε χρόνια η παραγωγή πνευματικών έργων, βλέπε εκδόσεις βιβλίων και ποιητικών συλλογών, βρίσκεται στο ζενίθ, την ώρα που η αναγνωσιμότητα βρίσκεται στα τάρταρα. Ψιλά γράμματα θα μου πείτε. Δουλίτσα να γίνεται κι ας δηλώνει ο καθένας ό,τι θέλει. Στο κάτω-κάτω έτσι επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά αυτό που είπε ή τελοσπάντων αποδίδεται στο Γιάννη Τσαρούχη ότι «στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις».
Κάπως έτσι σε αυτή τη χώρα βασίλευσαν κομπογιαννίτες, ψευδοπροφήτες και μπουρδολόγοι δήθεν καθηγητές Πανεπιστημίου. Ποιος αμφισβήτησε για παράδειγμα ότι ο Κώστας Ζουράρις είναι καθηγητής Πανεπιστημίου; Ουδείς. Υπήρξε όμως;
Θα μου πείτε, πάλι, ποιος έψαξε για την πραγματική ταυτότητά τους και ποιος αξιολόγησε το έργο τους; Για να το λες άρα θα είσαι κι αν πάλι δεν είσαι μικρό το κακό. Τόσα και τόσα προβλήματα έχουμε μ’ αυτό θα ασχοληθούμε;
Τέλος, είναι κι εκείνοι που από την πλευρά τους δεν αισθάνθηκαν ποτέ την ανάγκη να πουν την αλήθεια και να διορθώσουν την κατάσταση. Προφανώς, είτε γιατί τους άρεσε ή τους βόλεψε πολύ.
