Αναλογιζόμενος το σχεδόν ένα έτος που έχει περάσει και πόσα έχουμε ζήσει μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα, προσπαθώ να διακρίνω το μέχρι που και για ποιο λόγο μπορεί τελικά κάποιος, δικαιολογημένα εν προκειμένω, να στερηθεί προσωπικές ή και συνταγματικές ελευθερίες. Μεγαλύτερο πρόβλημα σε αυτό όμως δεν φαντάζει το πόση Ελευθερία θα στερηθείς αλλά με ποιο τρόπο αυτό θα μπορεί να είναι αποδεκτό.
Ξεκαθαρίζω λοιπόν για να μην παρεξηγηθώ, ότι δεν είμαι από αυτούς που θεωρούν ότι ζούμε κάποιου είδους χούντα, αλλά είμαι από αυτούς που θέλω να ξέρω, όταν στερούμαι κάποια Ελευθερία, οτι θα υπάρξει ανταπόδοση για αυτό.
Η ελευθερία της μετακίνησης, η ελευθερία του να μπορούμε να συναναστρεφόμαστε να αγκαλιάσουμε να ανταμώσουμε τα δικά μας άτομα ή ακόμα και να κάνουμε νέες γνωριμίες, η πλήρης αναφορά για τη μετακίνησή μας και μάλιστα σε συγκεκριμένο χρόνο, ίσως, εμμέσως πλην σαφώς, να επεμβαίνει ελαφρώς στην προσωπική ζωή μας.
Ξέρω ότι πολλοί θα σκεφτούν ότι η αναγνώριση διαδρομών και η αναγνώριση συναναστροφών είναι ένας τρόπος, αν μη τι άλλο, να μπορούμε να ανιχνεύουμε πού κινείται ο ιός με την ιχνηλάτηση. Ακόμα κι αυτό βέβαια ανοίγει μεγάλη συζήτηση μεταξύ ειδικών και όχι μόνο, για την τακτική «τεστ-ανίχνευση-απομόνωση» και γιατί αυτή δεν εφαρμόζεται με τέτοιο τρόπο ώστε να φέρει αποτέλεσμα. Αρκεί να στρέψουμε το βλέμμα ανατολικά, βλ. Κίνα, όπου μόλις κάποιος πολίτης βρεθεί θετικός στον κορωνοϊό, σταματάνε τα πάντα, κλείνουν όλα, τεστάρονται χιλιάδες άνθρωποι και κινητοποιείται ένας γιγάντιος μηχανισμός καταστολής και ελέγχου, όπου οι κινήσεις των τελευταίων δέκα ημερών του θετικού κρούσματος γίνονται δημόσιες και βλέπουν όλοι τους χώρους που κινήθηκε μέσω των δεδομένων του κινητού του. Οι άμεσες επαφές του, όσες κι αν προκύψουν από τις κινήσεις του, τεστάρονται άμεσα, αλλά και όσοι εργάζονται ή ζουν κοντά και κλείνουν ολόκληρα προάστια, όπου ζουν χιλιάδες άνθρωποι, χωρίς κανένα δισταγμό. Ας παραδεχτούμε όμως ότι τόσο έντονες παρεμβάσεις φαίνονται αδιανόητες σε μια δυτικού τύπου δημοκρατία.
Δυστυχώς, όλα αυτά έχουν να κάνουν κάποιες φορές ακόμα και με τη στέρηση βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Όπως είπα και πριν, θέλω όταν μου στερείται μία Ελευθερία να βλέπω την ανταπόδοση και εκεί νομίζω ότι υπάρχει το μεγάλο πρόβλημα. Όταν δεν βλέπεις βελτίωση, συντονισμό και κινήσεις που να κερδίζουν την εμπιστοσύνη σου προς τους κυβερνώντες και προς αυτούς που παίρνουν τις αποφάσεις τότε μοιραία, μετά από τόσο καιρό, κάποιοι από μας «αποκτούν το δικαίωμα» να αναπαράγουν θεωρίες συνωμοσίας στο μυαλό τους και σαφώς, αφού πείσουν τον εαυτό τους για αυτές, να τις προωθούν και παραέξω.
Σαφώς, ο μεγαλύτερος παράγοντας που δεν συνυπολογίστηκε είναι η ψυχολογική κατάσταση των ανθρώπων, οι οποίοι ζουν ένα συνδυασμό αδράνειας, κοντά στο όριο της φτώχειας από τις πενιχρές αποζημιώσεις και ταυτόχρονα ένα οποιοδήποτε είδος εγκλεισμού και υποχρεούνται να βγάλουν τον πιο αλτρουιστικό χαρακτήρα τους για το κοινό καλό. Σε αυτό το σημείο θα διευκρινίσω ότι είμαι απόλυτα σύμφωνος να μου στερηθεί σχεδόν οποιαδήποτε Ελευθερία όταν πρόκειται για το κοινό, υπέρτατο αγαθό της υγείας.
Υπάρχει όμως ένα πολύ λεπτό σημείο κατά το οποίο όλο αυτό συμπίπτει να το διαχειρίζεται μία κυβέρνηση της οποίας μέλη είδαμε να αναβιώνουν κουβέντες και συμπεριφορές άλλων καιρών, όπως επίσης ακόμα πιο σίγουρα είδαμε ανθρώπους που δυστυχώς ανήκουν σε εκείνη την ομάδα ανθρώπων που έχουν τη νοοτροπία να αρέσκονται να στερούν Ελευθερία από άλλους ανθρώπους. Το μεγάλο πρόβλημα δεν νομίζω πως είναι τόσο οι μη ικανοποιητικές κινήσεις της κυβέρνησης μιας και πολύ εύκολα και πολύ ορθά κατά τη γνώμη μου οφείλουμε να της αναγνωρίσουμε απειρία σε σχέση με την πρωτόγνωρη κατάσταση. Το πρόβλημα με τη συγκεκριμένη κυβέρνηση νομίζω ότι έχει να κάνει με την εικόνα που διαμορφώνει και που είναι αυτή της επιβολής και όχι της προτροπής.
Όντας επαγγελματίας που η δουλειά μου βασίζεται στο ελεύθερο πνεύμα το οποίο σίγουρα σε κάνει δημιουργικό, πάντα αντιμετώπιζα πολύ μεγάλο πρόβλημα όταν είχα απέναντί μου ιδιοκτήτες που μου επέβαλαν πώς να μαγειρέψω. Στην πραγματικότητα δεν ήθελαν εμένα, ήθελαν ένα καλό εκτελεστή για τις δικές τους ιδέες. Ένα μεγάλο πρόβλημα για πολλούς βέβαια είναι ότι δεν συνειδητοποιούν πως ο απλός εκτελεστής δεν μπορεί ποτέ να είναι εξίσου καλός με εκείνον που γέννησε την ιδέα…
Στην επανέναρξη λοιπόν, μιας και νομίζω ότι θα είναι πάρα πολύ δύσκολη εξαιτίας όλων αυτών που θα έχουν αφήσει στην ψυχή του καθενός μας τα όσα ζήσαμε και ζούμε, αυτή η διχογνωμία και οι αντιπαραθέσεις μεταξύ ανθρώπων, θα βγάλουν ένα χαρακτήρα στους ανθρώπους που νομίζω-και μακάρι ψεύτης να βγω- θα ενσωματωθεί στην κοινωνία και την επικοινωνία μας. Εκεί λοιπόν θα πρέπει να δούμε τα πράγματα αλλιώς. Να αναθεωρήσουμε. Να σκεφτούμε ότι η εστίαση έχει πληγεί ανεπανόρθωτα και τελικά όλοι μας να δούμε τα πράγματα αλλιώς… Οι επιχειρηματίες να δείξουν την πρέπουσα προσοχή στους φιλοξενούμενους και τον πρέποντα σεβασμό στην δουλειά των εργαζομένων, αναλογιζόμενοι ότι η δουλειά του εργαζόμενου είναι η επιχείρηση τους. Οι εργαζόμενοι να κατανοήσουν και να επανεξετάσουν τον τρόπο εργασίας τους. Και τέλος, οι φιλοξενούμενοι να καταλάβουν και να σεβαστούν ότι όλοι αυτοί που θα γυρίσουν σε όσα μαγαζιά επιβιώσουν, επιστρέφουν μετά από μια περίοδο που τους έχει στοιχίσει πολύ, ψυχικά και οικονομικά, και να θυμούνται ότι οι σερβιτόροι, μάγειρες και όλοι οι υπόλοιποι, δεν είναι κτήμα κανενός αλλά εργαζόμενοι, με αγάπη και γι’αυτό που κάνουν. Κυρίως όμως, αυτό που τους χαρακτηρίζει ως επαγγελματίες είναι οτι βρίσκονται εκεί για να περάσουν πάνω απ΄όλα καλά οι φιλοξενούμενοί τους.
*Ο Γιάννης Γιαννίτσας είναι σεφ
