Μια παρέα πέντε παιδιών, θα ήταν δεν θα ήταν 15, περνούσε από τα φανάρια του κέντρου της πόλης, πατώντας άσκοπα τα κουμπιά των φωτεινών σηματοδοτών που έχουν ηχητική ειδοποίηση και είναι για τα άτομα με αναπηρία όρασης. Δεν ήταν οι μόνοι, καθώς ειδικά το σαββατοκύριακο που η παρουσία των νέων στο κέντρο είναι μεγαλύτερη, αυτό συμβαίνει διαρκώς.
Θα μου πείτε, και τι έγινε; Γκρίνιες των μεγάλων. Ίσως, αλλά δεν θα πρέπει να μείνουμε αδιάφοροι στο γεγονός ότι όλο και περισσότερα παιδιά… διασκεδάζουν, προκαλώντας τους γύρω τους. Προχθές διάβαζα για παρέες που «τύφλωναν» ποδηλάτες με φακούς laser στην παραλία της Θεσσαλονίκης, ενώ μερικούς μήνες πριν είχα δει με τα μάτια μου πιτσιρικάδες να πετούν με μανία παρατημένα αντικείμενα στις αποθήκες του ΟΣΕ.
Ε, καλά δεν θυμάσαι που οι συμμαθητές σου διασκέδαζαν, κυνηγώντας και βασανίζοντας τις γάτες, μου υπενθυμίζει η φωνή που ανήκει στον δεκατριάχρονο εαυτό μου. Η ναρκισσιστική επιθετικότητα δεν είναι κάτι καινούργιο, συνεχίζει.
Οk, καταλαβαίνω, είναι το διαγενεακό χάσμα. Αυτό, ωστόσο, που θυμάμαι καλά είναι ότι όταν κάποιοι μεγαλύτεροι μας επισημαίναν το λάθος, ακόμα κι αν μέσα μας δυσανασχετούσαμε, σπεύδαμε να συμμορφωθούμε. Τώρα οι μεγαλύτεροι δεν τολμούν να μιλήσουν. Από φόβο. Εξ ου και σήμερα τα νέα μέτρα για το bullying στα σχολεία.
