Μια γέφυρα έχει συνήθως θετικό πρόσημο, γιατί συμβολικά ενώνει, δε χωρίζει. Στην περίπτωση μας οι δύο γέφυρες του ΟΣΕ έξω από την Κοζάνη ταυτίστηκαν με το αίτιο του κακού και το γκρέμισμά τους έφερε ανακούφιση.
Πέρα από το συμβολισμό, υπάρχει η ουσία του θέματος που είναι ότι οι γέφυρες δεν εξυπηρετούσαν εδώ και καιρό κανένα. Οπότε δεν είχε νόημα η ύπαρξή τους. Επίσης, λειτούργησαν ως επιβαρυντικός παράγοντας ή επιταχυντής σε θανατηφόρα τροχαία, παρουσία άλλων -προφανώς καθοριστικότερων- αιτίων.
Αυτό που προκαλεί, όμως, το μεγαλύτερο προβληματισμό είναι οι πόροι (κυρίως ανθρώπινοι και διοικητικοί) που απαιτήθηκαν και δαπανήθηκαν για να πάρει το θέμα το δρόμο του. Δεκάδες γραφειοκρατικές διαδικασίες για να προχωρήσει το γκρέμισμα.
Στα μέσα Ιανουαρίου μάθαμε ότι ο ΟΣΕ ζητά 2 εκ. ευρώ για τις γκρεμισμένες γέφυρες και την μη αποκατάσταση της σύνδεσής τους, ενώ ο Περιφερειάρχης ευλόγως τόνισε ότι προϋπόθεση είναι να αποφασιστεί πριν και κυρίως από τον Δήμο Κοζάνης που θα γίνει ο σταθμός της Κοζάνης.
Καλό, λοιπόν, το γκρέμισμα, αλλά στο βασικότερο, το χτίσιμο δηλαδή, έχουμε μεγάλο πρόβλημα.
Σημ.: Οι πρώτες τρεις παράγραφοι του κειμένου σε italics αυτού γράφτηκαν το Μάιο του 2015.
