Πολλοί λένε ότι με την ταχύτατη εξέλιξη της τεχνητής νοημοσύνης η εκμάθηση των ξένων γλωσσών δεν θα είναι πλέον απαραίτητη, αφού το DeepL και τα τόσα άλλα προγράμματα θα την καταστήσουν μη απαραίτητη.
Αυτό που παραβλέπουν, ωστόσο, όλοι αυτοί που προεξοφλούν το «θάνατο» των ξένων γλωσσών είναι ότι η εκμάθηση μιας γλώσσας δεν έχει να κάνει μόνο με την ανάγκη συνεννόησης, αλλά με τη βαθύτερη επικοινωνία, την καλλιέργεια ενσυναίσθησης και εν τέλει την κατανόηση του άλλου.
Μαθαίνοντας μια ξένη γλώσσα, δεν μυούμαστε μόνο στη γραμματική της, στις χρονικές και εγκλητικές αντικαταστάσεις, αλλά μαθαίνουμε πολλά για τους ανθρώπους που την μιλούν, για τις συνήθειες και τα ενδιαφέροντά τους. Και όλα αυτά δεν θα μπορέσει να τα υποκαταστήσει ποτέ κανένα google translate.
Τις σκέψεις αυτές έκανα προχθές, παρακολουθώντας το μαραθώνιο ανάγνωσης για την Διεθνή Μέρα της Γαλλοφωνίας και βλέποντας όλα αυτά τα παιδιά με χαρά και ωραία προφορά να διαβάζουν τον «Αστερίξ και τους Ολυμπιακούς Αγώνες».
Οι γλώσσες υπήρξαν ανέκαθεν μέσο μετάδοσης πολιτισμικών γνώσεων -συχνά βέβαια και εκπολιτισμού τον οποίο επεδίωκαν οι αποικιοκράτες- συμβάλλοντας στην κατανόηση των εθνικά διαφορετικών και στο γεφύρωμα των διαφορετικοτήτων. Υπό αυτή την έννοια δεν θα σταματήσει ποτέ η εκμάθησή τους να έχει νόημα για τις ζωές μας.
