Μια νέα στήλη εγκαινιάζει από σήμερα ο «Χ». Η νέα συνεργασία της εφημερίδας με τον γνωστό σεφ Γιάννη Γιαννίτσα, εστιάζει στις εξελίξεις στην γαστρονομία και στους κλάδους που συνδέονται με αυτή με μια «κριτική» ματιά και με την διάθεση δημιουργίας διαλόγου και προβληματισμού του κοινού. Άλλωστε το να μεταφέρει συνταγές στο χαρτί και τα βήματα της εκτέλεσης τους ήταν κάτι που ποτέ δεν άρεσε στον Γιαννίτσα. Όπως θα διαπιστώσετε από τα άρθρα του που θα δημοσιεύει ο «Χ» κάθε Πέμπτη, ο ιδιαίτερος λόγος και πολλές φορές αιχμηρός, στέλνει μηνύματα προς όλες τις κατευθύνσεις και προβληματίζει.
Λίγα λόγια για τον σεφ Γιάννη Γιαννίτσα
Γεννημένος στην Αθήνα το 1984. Τελειόφοιτος του Κολλεγίου Αθηνών στη διοίκηση επιχειρήσεων τελειόφοιτος σχολής μαγειρικής. Εργάστηκε σε διάφορα μέρη στον κόσμο και τελευταία στην Ελλάδα. Ανήσυχο πνεύμα. Κύριο θέμα του η έρευνα. Δεν αρέσκεται στις συνταγές αλλά προσεγγίζει το φαγητό με πιο ιδεολογικό τρόπο. Μαθήτευσε δίπλα σε μερικούς πολύ γνωστούς σεφ και πήρε πολλά στοιχεία από εκείνους, έχοντας διαμορφώσει ένα δικό του στυλ μαγειρικής. Τον ενδιαφέρει πολύ περισσότερο από τη γεύση και τη συνταγή η ιστορία πίσω από το πιάτο. Η θεωρία του είναι πως αυτό που σερβίρεις πρέπει από πίσω του να κουβαλάει μία ολόκληρη ιστορία. Τον ενδιαφέρει περισσότερο το γιατί. Και ο τρόπος μαγειρικής του το εκφράζει έντονα. Πρόσφατα μας παρουσιάστηκε σαν επιχειρηματίας σε μία προσπάθεια να κάνει επιχείρηση όλη την γαστρονομική του εμπειρία και κουλτούρα με την εταιρεία LTE.
Διαβάστε παρακάτω το πρώτο άρθρο του Γιάννη Γιαννίτσα στη νέα στήλη του «Χ»
Η ανιδιοτέλεια της εστίασης
Θυμάσαι την πρώτη φορά που μιλήσαμε για κοινωνική ευθύνη; Άραγε δεν είναι κοινωνική ευθύνη όταν ο ίδιος ξοδεύεις τη ζωή σου σε διάφορα μέρη του κόσμου, αλλά επιλέγεις να γυρίσεις στη χώρα σου και να επενδύσεις εμπειρίες και χρήμα για να ανεβάσεις το επίπεδο του πολιτισμού, του τουρισμού, της γαστρονομίας; Κι αν δεν θεωρείται κοινωνική ευθύνη, είναι σίγουρα κοινωνική προσφορά.
Θυμάσαι την πρώτη φορά που μιλήσαμε για θυσίες; Δεν ξέρεις πόσα μπορεί να θυσιάσαμε για να το φέρουμε στο επίπεδο που είναι σήμερα. Κι ακόμα περισσότερο, δεν ξέρεις τι θυσία χρειάστηκε για να το ξαναφέρουμε μετά την πρώτη φορά. Θυμάσαι που μας ζήτησες να βάλουμε πλάτη; Εργαζόμενοι και ιδιοκτήτες, τα φορτωθήκαμε όλα στην πλάτη μας και ξεκινήσαμε την ανηφόρα απ’ την αρχή. Σ΄ αυτή την πλάτη, που είναι σαν να τιμωρείς με μαστίγιο, κάνοντάς την να φαίνεται σαν να είναι η αιτία του κακού.
Ξέρεις όμως τι είναι αυτό που χαρακτηρίζει την εστίαση; Η ανιδιοτέλεια. Ο χρόνος, το χρήμα, οι στερήσεις και το να μαθαίνεις απ΄ τα λάθη σου, όταν το τελικό αποτέλεσμα το καρπώνεται μια ολόκληρη χώρα. Όταν φτιάχνεις μια γαστρονομική εικόνα και την πουλάς ως τουριστικό προϊόν, όταν σε μια χώρα που δεν έχει υποδομές παίρνεις ανειδίκευτα παιδιά και τα εκπαιδεύεις να γίνουν επαγγελματίες της εστίασης και τελικά βιοπορίζονται από αυτό, τότε συνειδητοποιείς πως άθελά σου έχεις επενδύσει σε μια βιομηχανία που αποφέρει τελικά περισσότερα από την αρχική επένδυση.
Κι ενώ τελικά, χρόνια τώρα, αυτό αποτελεί τη βαριά σου βιομηχανία, εσύ την αντιμετωπίζεις σαν κάποιον που μπορεί να επιβιώσει ακόμα και μετά από πυρηνικό όλεθρο μόνος του, χωρίς καμιά βοήθεια. Να σου πω όμως κάτι; Εμείς δεν ξέρουμε να κάνουμε κάτι άλλο… μόνο αυτό… και όταν γυρίσουμε πάλι αυτό θα ξέρουμε να κάνουμε… πιθανότατα καλύτερα απ’ ό, τι το κάναμε μέχρι τώρα. Κι αυτό δεν το λέμε μόνο σε σένα, καλό είναι να το ακούμε κι εμείς. Να γυρίσουμε πιο σοφοί, πιο προσεκτικοί και πιο οργανωμένοι. Γιατί η ιστορία απέδειξε ότι αν εμείς οι ίδιοι δε νοιαστούμε για μας και το κοινό που μας στηρίζει, το κράτος δεν έχει καμία διάθεση να βοηθήσει.
Σε κάθε πόλεμο υπάρχουν θύματα. Το θέμα είναι πόσοι πολέμησαν με τέτοιο τρόπο, ώστε να μην πεθάνουν και να γυρίσουν σπίτι.
