Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην πέρασε αυτές τις μέρες απο την καινούργια πλατεία και να μην κοντοστάθηκε, φωτογραφήθηκε, σχολίασε ή άσκηση κριτική. Η πλατεία έγιναν η συζήτηση της πόλης κι αυτό από μόνο του είναι παρά πολύ καλό. Γιατί σημαίνει ότι εξακολουθούμε να νοιαζόμαστε και να ενδιαφερόμαστε για το δημόσιο χώρο κι όλα αυτά που καθημερινά προσπερνάμε χωρίς να ρίξουμε δεύτερη ματιά.
Ως χώρος που θα ζήσουμε τη ζωή μας, με άλλα λόγια θα κοντοσταθούμε, θα κουβεντιάσουμε, θα γελάσουμε, θα κλάψουμε, θα χορέψουμε τις μικρές και τις μεγάλες μας χαρές, είναι χώρος που πρέπει να προστατέψουμε. Όχι τόσο να σεβαστούμε, όσο να προστατέψουμε. Κι επιμένω σε αυτό, γιατί πολλές φορές η έννοια του σεβασμού αποκτά μια έννοια που δημιουργεί αποστάσεις.
Την πλατεία μας, λοιπόν, δε χρειάζεται να τη σεβαστούμε, χρειάζεται να τη ζήσουμε. Αν τη ζήσουμε και την αγαπήσουμε, τότε αυτονόητα θα την προστατέψουμε, γιατί θα έχει γίνει δική μας. Θα έχει γίνει ο χώρος και το σημείο αναφοράς μας.
Άρα λειτουργώντας έτσι οι πολλοί είναι πολύ εύκολο να δώσουμε και το μήνυμα στους λίγους ότι αυτός είναι ο χώρος μας και σ’ αυτό το χώρο που είναι το κοινό μας σπίτι, λειτουργούμε, όπως θα λειτουργούσαμε στο δικό μας σπίτι.
Ιωάννα Κωσταρέλλα
