Τείνουμε να κάνουμε συζητήσεις με αφορισμούς. Πχ. το δημόσιο πανεπιστήμιο είναι άντρο ανομίας, ενώ το ιδιωτικό κέντρο αριστείας. Ή τα δημόσια μέσα ενημέρωσης είναι μηχανισμοί προπαγάνδας, ενώ τα ιδιωτικά είναι ελεύθερα πιέσεων.
Είναι, μάλιστα, χαρακτηριστικό ότι και στις δύο παραπάνω περιπτώσεις, οι αλλαγές και οι νόμοι/νομοσχέδια που τις εισήγαγαν, αναφερόταν σε ελεύθερη τηλεόραση το πρώτο και σε ελεύθερο πανεπιστήμιο το δεύτερο.
Ελεύθερο από ποιον; Από τις πιέσεις της εξουσίας; Από τις παρεμβάσεις των ιδιωτικών συμφερόντων; Από τις πελατοκεντρικές σχέσεις που δημιουργούνται;
Ας μην γελιόμαστε. Αυτές οι αντιθετικές προσεγγίσεις ουδέποτε ωφέλησαν την καλύτερη κατανόηση των ζητημάτων και το διάλογο. Το αντίθετο, μάλιστα. Δημιούργησαν πόλωση και έφεραν τοξικότητα.
Η εμπειρία έχει έως τώρα δείξει ότι υπάρχουν θαυμάσια παραδείγματα καλών πρακτικών τόσο στον δημόσιο, όσο και στον ιδιωτικό τομέα. Αλλά και άλλα τόσα προς αποφυγή.
Το θέμα, λοιπόν, είναι πώς στεκόμαστε κριτικά απέναντι στις συζητήσεις, αναζητώντας, αντί να κρυβόμαστε πίσω από αφορισμούς, να κάνουμε καλύτερο το δημόσιο και το ιδιωτικό και αντιλαμβανόμενοι ότι οι στάσεις και οι συμπεριφορές που υιοθετούμε, μπορούν να βελτιώσουν τις συνθήκες.
