Οι ταυτότητες, εθνικές, τοπικές, πολιτισμικές ή ακόμα και γευστικές, ιστορικά συγκροτούνται μέσω αποκλεισμών, καθώς ο «άλλος» χρησιμεύει ως καθρέφτης ή αντίπαλο δέος για να καθορίσουμε το «εμείς».
Στο πλαίσιο αυτό, τι μπορεί να σημαίνει «Κοζανιτισμός» και πώς μπορεί μια τέτοια έννοια να σταθεί σε μια παγκοσμιοποιημένη εποχή;
Χρησιμοποίησα για πρώτη φορά (το 2020 θαρρώ) τον -μάλλον αδόκιμο- όρο σε τούτη εδώ τη στήλη για να μιλήσω για την κυρία Ματίνα Διάφα, την Τασία Τσέπουρα- Παπαθανασίου (γειτόνισσά μας για πολλά χρόνια και κυρίως μαμά της αγαπημένης μου φίλης), συγχωρεμένη εδώ και χρόνια, και όλες εκείνες τις γυναίκες που είχαν ένα πιάτο φαγητό να προσφέρουν, πολύ πριν ο όρος comfort food γίνει must. Σε αυτή τη λογική ο Κοζανιτισμός γίνεται όρος της συμπερίληψης, καθώς λειτουργεί ενωτικά, προσφέροντας συναισθηματική παρηγοριά, ασφάλεια, νοσταλγία, ξυπνώντας μνήμες.
Το φαγητό-ανάμνηση, το φαγητό-παρηγοριά πρωταγωνίστησε στο Συμπόσιο Κοζανίτικης Κουζίνας, μια εκδήλωση που δεν έγινε για να αποκλείσει, ούτε για να αναδείξει τα μοναδικά της τοπικής γαστρονομίας (άραγε το κέικ Παρί ή το κέικ Αμβούργου μπορούν να θεωρηθούν κοζανίτικα;), αλλά μόνο για να ανοίξει μεγάλες αγκαλιές. Και το πέτυχε.
