Μέτρα ως το δέκα, κι αν επείγει ως το τρία, πριν ανοίξεις το στόμα σου και πεις αυτό που με απίστευτη φόρα σου ‘ρχεται. Κάνε ασκήσεις ψυχραιμίας στο σπίτι, στο γραφείο, παντού. Ιδιαίτερα αν έχεις κάποια θέση που σου έχουν αναθέσει οι συμπολίτες σου. Τότε η sosαρα -που λέγαμε και στο σχολείο- είναι τα μαθήματα διατήρησης αυτοκυριαρχίας.
Η ψυχραιμία, η αυτοκυριαρχία και η ευγένεια είναι δυσεύρετες πια. Κι όσο κι αν κάποιοι τις θεωρούν υπερτιμημένες σε σχέση με την ευθύτητα και την απλότητα, η ουσία είναι ότι σχετίζονται άμεσα με τον πολιτισμό μας.
Κάθε φορά που κάποιος που κατέχει ένα δημόσιο αξίωμα χάνει την ψυχραιμία του και λέει ότι του κατέβει, αφήνοντας το θυμό του να κυριαρχήσει, χάνει το προνόμιο να ηγηθεί, βάζοντας σωστά τους κανόνες του διαλόγου και προστατεύοντας το θεσμό που υπηρετεί. Ακόμα κι αν έχει απέναντί του το μεγαλύτερο κάφρο. Πόσο μάλλον αν δεν τον έχει.
Δικαιολογημένος μέχρι ενός σημείου ο ανθρώπινος θυμός και οι εκρηκτικές εξάρσεις, αλλά η μαεστρία του διοικείν απαιτεί να κατευνάζονται για χάρη της εύρεσης κοινού τόπου. Αυτό είναι που μας λείπει.
Εξάλλου από τσαμπουκάδες και μαγκιές έχουμε πλεόνασμα. Η κουλτούρα του “ξέρεις ποιος είμαι εγώ;” έχει ποτίσει μέχρι το μεδούλι μας. “Όχι ρε, δεν ξέρουμε ποιος είσαι και δεν μας ενδιαφέρει καθόλου. Τη δουλειά σου κοίτα να κάνεις σωστά, γιατί από φωνές χορτάσαμε”.
