Ο πολιτικός λόγος, όπως εκφέρεται από τηλεοράσεως και λοιπών παραδοσιακών μέσων, είναι ξύλινος. Υπακούει δηλαδή σε συγκεκριμένους κανόνες που έχουν διαμορφωθεί από τους ίδιους τους φορείς του. Περιέχει πολλές γενικότητες, επαναλήψεις και είναι τυποποιημένος.
Συχνά μοιάζει με έκθεση ιδεών μαθητή γυμνασίου και άλλες φορές με ευσεβείς πόθους που γίνονται κείμενο.
Είναι πολλές φορές που διαβάζοντας κείμενα, αισθάνεσαι ότι κάποιος έχει κρατήσει το βασικό κορμό και παίζει απλά με τις λέξεις. Άλλες πάλι ότι αυτός που το υπογράφει δεν είναι εκείνος που το έχει συντάξει.
Ο πολιτικός λόγος θα μπορούσε να πει πολλά για τους πολιτικούς, αν αποτελούσε δικό τους γέννημα κι όχι των “γιατρών” (spin doctors) της επικοινωνίας. Ίσως και πάλι έμμεσα να μας λέει κάποια πράγματα, αφού μας δείχνει τις επιλογές των συνεργατών τους.
Η πρόκληση για όσους εκφέρουν δημόσιο λόγο είναι να μπορέσουν να συμπυκνώσουν τις σκέψεις τους μέσα σε ελάχιστες λέξεις, χωρίς να γίνουν χαοτικοί, νάρκισσοι, φλύαροι ή αδιάφοροι.
Η μεγάλη αμεσότητα που τους δίνουν πλέον τα νέα μέσα κρύβουν με τη σειρά τους άλλους κινδύνους με πρώτο και καλύτερο αυτόν που ενέχει η αίσθηση οικειότητας του να πληκτρολογείς με τις φόρμες σου και μπορεί να οδηγήσει σε ακρότητες που ξεφεύγουν από τους κανόνες που όλα τα μέσα έχουν.
Έχουμε διαβάσει απίστευτα χυδαίες αναρτήσεις ή δήθεν μάγκικα tweets, αλλά και πολύ έξυπνα πράγματα. Νέοι καιροί, νέα ήθη.
