Όταν μου ζήτησε ο Γιώργος (Χρηστίδης) να γράψω κάτι για το «ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚέΩΝ ΠόΛΙΣ», παιδεύτηκα πολύ να καταλήξω. Τι μπορεί να ταιριάζει σε μια πλατφόρμα διαλόγου για την ανάδειξη της ταυτότητας της Θεσσαλονίκης και πώς μπορώ εγώ, παιδί Θεσσαλονικιάς μεν μητρός, αλλά με καρδιά και διεύθυνση κατοικίας μοιρασμένη, να γράψω κάτι που θα έχει νόημα;
Στρίβω, λοιπόν, και πάω εκεί που ξέρω. Στη σχέση του Τύπου με τις τοπικές κοινωνίες και στην ενίσχυση αυτού που λέμε κοινωνικός ιστός της πόλης, μέσα από την ευεργετική επίδραση της τοπικής δημοσιογραφίας.
Στην εποχή που οι εύθραυστες δομές της δημόσιας σφαίρας διαλύονται και ο κατακερματισμός που προκαλεί το διαδίκτυο δημιουργεί καινούργιες «φυλές», νέες κάστες δηλαδή που αναπαράγουν μονοδιάστατες ερμηνείες του κόσμου, είναι σημαντικό να ξαναγυρίζουμε στα βασικά. Και ποια είναι αυτά; Ξεχωρίζω τρία.
Θα ξεκινούσα με το βασικότερο που είναι η σύνδεση του τοπικού Τύπου με τις ζωές των ανθρώπων της πόλης και της γειτονιάς. Αυτές δηλαδή τις Μικρές (μεγάλες) Ιστορίες, που μπορούμε να διαβάσουμε σε μέσα, όπως το Θεσσαλονικέων Πόλις, και να καταλάβουμε καλύτερα ποιοι είμαστε και ποιους έχουμε δίπλα μας. Αυτό θα μας βοηθήσει να αποκτήσουμε αυτή την εγγύτητα, την οποία φαίνεται να χάνουμε τα τελευταία χρόνια και λόγω της προσπάθειας να ισορροπήσουμε μεταξύ υλικού και ψηφιακού κόσμου. H εγγύτητα, η γνωριμία με τους γύρω μας, είναι εντελώς απαραίτητες αν θέλουμε να μιλήσουμε για συμπερίληψη, για κατανόηση των διαφορετικών ψηφίδων που συνθέτουν αυτό το ενδιαφέρον και παράξενο μωσαϊκό της πόλης.
Έπειτα, ο τοπικός Τύπος μπορεί να ρίξει φως στις σημαντικές στιγμές της πόλης. Αυτές που δεν «χωρούν» στις λίγες πια λέξεις και τα ελάχιστα λεπτά που θα διαθέσουν τα μέσα που απευθύνονται σ’ ένα πολύ μεγαλύτερο κοινό. Στιγμές που μπορούν να μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε καλύτερα τη σύνδεση του παρελθόντος με το παρόν και το μέλλον.
Τέλος, είναι το ανοιχτό βήμα διαλόγου και η ευκαιρία σε νέους ανθρώπους να δοκιμάσουν στην πόλη τους. Έχω τη μεγάλη χαρά να διαβάζω, σε τούτον εδώ τον φιλόξενο έντυπο και διαδικτυακό χώρο ιστορίες και ρεπορτάζ, μέσα από τη ματιά νέων ανθρώπων, που συνάντησα για πρώτη φορά στις αίθουσες του Τμήματος Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του ΑΠΘ. Και είναι πηγή ελπίδας και αισιοδοξίας να ξέρεις ότι παρά το γεγονός ότι τα πράγματα πόρρω απέχουν από τις ένδοξες εποχές που οι μεγάλες εφημερίδες της πόλης μετρούσαν 150 δημοσιογράφους στο payroll, υπάρχουν προσπάθειες από ανθρώπους που επιμένουν με ήθος και αξιοπρέπεια.
Σε πείσμα, λοιπόν, των δυσοίωνων προβλέψεων για το ρόλο που θα παίξει η δημοσιογραφία τα επόμενα χρόνια, αλλά και της κρίσης αξιοπιστίας που οι επαγγελματίες των μέσων και οι ίδιοι οι οργανισμοί βιώνουν τις τελευταίες δεκαετίες, εκτιμώ ότι ως ακροατήρια πάντα θα μας αρέσουν οι ιστορίες που μας συνδέουν με τον τόπο μας και ό,τι μας περιβάλλει. Κι εδώ ο τοπικός Τύπος, που δεν είναι ούτε
επαρχιακός, ούτε παρακατιανός, έχει έναν ενδιαφέροντα ρόλο να παίξει.
(Δημοσιεύτηκε στο Θεσσαλονικέων Πόλις)
