Τι άλλο είναι το μετρό της Θεσσαλονίκης παρά οι προσδοκίες χιλιάδων ανθρώπων που ελπίζουν ότι η έναρξη της λειτουργίας του, θα σηματοδοτήσει μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή τους.
Κάπως έτσι ήταν εκείνες τις μέρες πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 που ένα νέο μετρό (της Αθήνας), ένα νέο αεροδρόμιο και άλλες υποδομές υπόσχονταν ότι όλα θα αλλάξουν και θα γίνουμε… Ευρώπη. Αυτό μπορεί να μην έγινε, βέβαια, αλλά τουλάχιστον μας έμειναν κάποιες από τις υποδομές, κι αυτές παραμελημένες.
Γι’ αυτό και δεν πειράζει να γινόμαστε υπερβολικοί στη χαρά του νέου μετρό της Θεσσαλονίκης, το οποίο μας αγγίζει κι εμάς λίγο ως Δυτικομακεδόνες. 15 χρόνια είναι αυτά. Ανέκδοτο έγινε.
Αυτό που πειράζει είναι να θεωρούμε ως λαός ότι αυτά μόνο τα ολίγα μας αξίζουν. Ότι και πολύ μας είναι ένα μετρό, όταν άλλοι εδώ και δεκαετίες ζουν σε πόλεις με μετρό και κυρίως με κέντρο, το οποίο δεν είναι αβίωτο.
Δεν είναι κακές οι προσδοκίες, κακό είναι μην επιβεβαιώνονται.
