“Δεν υπάρχει γελοιογραφία χωρίς κεντρί, όπως δεν υπάρχει χωρίς μέλι. Δεν υπάρχει γελοιογραφία αν δεν υπάρχει υπονόμευση, γιατί κάθε αξιομνημόνευτη εικόνα ενός πολιτικού είναι εκ φύσεως υπονομευτική: αφαιρεί την ισορροπία απ’ τον επίσημο και αποκαλύπτει τον απατεώνα. Αλλά ούτε νοείται γελοιογραφία που να μη φέρνει χαμόγελο, έστω και πικρό, στο πρόσωπο του αναγνώστη” λέει ο ώριμος πλέον πολιτικός γελοιογράφος Χαβιέρ Μαγιαρίνο, πρωταγωνιστής του βιβλίου “Οι Υπολήψεις” του Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες.
Με αφορμή την ιστορία ενός ηλικιωμένου γελοιογράφου που ρίχνει το βλέμμα του πίσω, στο παρελθόν, και τις μεταβαλλόμενες μορφές αντίληψης, μνήμης και αλήθειας, το βιβλίο μιλά για το κόστος των πράξεών μας, αλλά και την αλλοιωμένη μνήμη του ανθρώπου από το χρόνο. Κυρίως, όμως, αφορά στην εσωτερική πάλη του πολιτικού γελοιογράφου, ο οποίος αν θέλει να είναι καλός στη δουλειά του πρέπει να τα βάλει με όλους και με όλα.
Το τελευταίο διάστημα που τα όρια της σάτιρας, αλλά και της πολιτικής γελοιογραφίας μπαίνουν στο κρεβάτι του Προκρούστη, βιβλία σαν κι αυτό μας προβληματίζουν και δίνουν το μέτρο. Κυρίως, όμως, εστιάζουν στη σημασία που έχει το να μπορεί ο καθένας να λέει ελεύθερα την άποψή του, έστω κι αν στη συνέχεια πληρώνει βαρύ τίμημα.
