Με αφορμή τα όσα αποφάσισε η κυβέρνηση για το “κινητό στην τσάντα”, μερικές σκέψεις για τις δεξιότητες που χάνονται. Μια από τις ικανότητες που χάνεται είναι αυτή της κριτικής ανάγνωσης και κατανόησης κειμένου. Όλο αυτό το σερφάρισμα δεξιά και αριστερά και η επακόλουθη διάσπαση προσοχής, αποτέλεσμα της πλοήγησης σε διάφορες κινητές συσκευές, μας κάνει οκνηρούς αναγνώστες.
Αυτό σημαίνει ότι σε πρώτη φάση δεν μπορούμε να διαβάσουμε κείμενα μεγαλύτερα από μερικές εκατοντάδες λέξεις και συνεπακόλουθα να παράγουμε κείμενα. Γιατί πώς να παράγεις περιεχόμενο, αν δεν τροφοδοτείσαι από κάπου; Επιστρέφουμε έτσι κατά κάποιο τρόπο στην εποχή των ιερογλυφικών και των συμβόλων.
Μπορεί αυτό να ακουστεί σε κάποιους αρκετά τεχνοφοβικό, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι. Αφορά στη διαπίστωση ότι κάποιες από τις δεξιότητες, με την αλλαγή του τρόπου ζωής, χάνονται. Πάρτε για παράδειγμα τις λεπτές κινήσεις με τα χέρια. Τη γραφή με το στυλό και το μολύβι και τόσες άλλες, τις οποίες χάνουμε σταδιακά, αφού πλέον δεν γράφουμε με το χέρι, δεν κεντάμε με τη βελόνα, δεν σχεδιάζουμε με το μολύβι, γιατί όλα αυτά γίνονται πλέον με το ποντίκι, τη γραφίδα κλπ.
Η κριτική ανάγνωση είναι μια πολύ σημαντική ικανότητα που πρέπει πάση θυσία να καλλιεργήσουμε στις επόμενες γενιές, γιατί αφορά στη ζωή μας και τον τρόπο που λαμβάνουμε τις κρίσιμες αποφάσεις. Κατά τούτο οι οκνηροί αναγνώστες είναι οκνηροί και ως πολίτες, αφού αφήνουν το σοβαρό διάλογο, την επιχειρηματολογία, τη σκέψη και εν τέλει τις κρίσιμες αποφάσεις σε σε άλλους.
