Συνήθως μια αλλαγή αντιμετωπίζεται με επιφύλαξη. Ιδιαίτερα όταν απειλεί να ταράξει τα συνηθισμένα. Στο ελληνικό δημόσιο, μάλιστα, όλα ξεκινούν με ένα ναι μεν αλλά…Δηλώνεται δηλαδή αρχικά η πρόθεση να υιοθετηθεί το καινούργιο, αλλά ταυτόχρονα απαριθμούνται οι δυσκολίες που υπάρχουν, ώστε να αποθαρρυνθεί εκείνος που τυχόν έχει τη φιλοδοξία να ταράξει τα νερά.
Έτσι και με το Καλλιτεχνικό Σχολείο. Όλοι το θέλουν, αλλά κανείς δεν το θέλει στο δικό του σχολείο. Γονείς, διδάσκοντες και ΕΛΜΕ χαιρετίζουν μεν την απόφαση, αλλά ζητούν το νέο σχολείο να στεγαστεί σε καινούργια υποδομή που θα χτιστεί από την αρχή και να μην συστεγαστεί σε κάποιο από τα λειτουργούντα κτίρια με διαθέσιμους χώρους.
Οι λόγοι που επικαλούνται οι παραπάνω θα μπορούσαν να θεωρηθούν από πολύ σοβαροί έως άνευ ουσίας. Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι στην επιχειρηματολογία, αλλά στη νοοτροπία. Σ’ αυτό το καταραμένο mentalite μας που ανθίσταται στη λογική και προτιμά τις άδειες αίθουσες από αυτές που είναι γεμάτες ζωή.
Ειδικά στην περιοχή μας που το θέμα της σχολικής στέγης είναι λυμένο και με το παραπάνω κι έχουμε ξεχάσει τις εποχές που συστεγαζόταν τα σχολεία σε πρωινές και απογευματινές βάρδιες, είναι τουλάχιστον υπερβολικό να δημιουργούμε τέτοιες ιστορίες γύρω από την ίδρυση και λειτουργία ενός σχολείου. Που και να μιλούσαμε για καμιά φυλακή.
Ας λειτουργήσει πρώτα με το καλό το σχολείο και βλέπουμε αν χρειάζεται νέο κτίριο. Γεμίσαμε κτίρια και χάσαμε την ουσία…
Ιωάννα
[email protected]
