Ό,τι θέλει ο καθένας

Το πρόβλημα μας είναι ότι δεν ανεχόμαστε τη διαφορετική άποψη. Η τελευταία φορά που βρεθήκαμε χωρισμένοι σε στρατόπεδα ήταν το δημοψήφισμα του ’15. Και τότε εκρηκτικές αντιδράσεις και …μετρήσεις με δείκτες πατριωτισμού.
Μάθαμε να είμαστε σίγουροι ότι μόνο η δική μας προσέγγιση είναι η ορθή και η πρέπουσα. Δεν εκπαιδευτήκαμε να ακούμε τους γύρω μας.
Γι’ αυτό το λόγο και πιστεύουμε πως όσο πιο πολύ φωνάξουμε, όσο πιο αντιδραστικοί και αιχμηροί γίνουμε, όσες περισσότερες βρισιές και κατάρες κι αν ρίξουμε, θα πετύχουμε το στόχο μας. Ο καθένας από την πλευρά του.
Δεν είναι έτσι, όμως, αφού αυτό που κάνουμε τελικά είναι να κλειστούμε σε ένα δωμάτιο που το μόνο που ακούμε είναι ο ίδιος ο αντίλαλος των σκέψεών μας που έρχεται να μας επιβεβαιώσει ότι βαδίζουμε στο σωστό δρόμο.
Χάνουμε, λοιπόν, τις πολύτιμες ευκαιρίες να εξελιχθούμε, να κερδίσουμε και να αξιοποιήσουμε τις καταστάσεις με στόχο το συλλογικό όφελος. Δεν είναι η ζωή ο μικρόκοσμός μας. Η εξωτερική πολιτική χαράσσεται με επιχειρήματα και γνώση. Αυτά είναι τα πραγματικά «όπλα» που θα φέρουν και το όποιο αποτέλεσμα.
Οι υπερβολές το μόνο που κάνουν είναι να λειτουργούν διασπαστικά και να αποπροσανατολίζουν από το ίδιο το θέμα που απαιτεί λύση.
Iωάννα