Παρακολουθούμε την εξέλιξη της φοβερής υπόθεσης της νεαρής γυναίκας που διέπραξε το ανοσιούργημα των βρεφοκτονιών, ως μια άλλη Φραγκογιαννού. Θα μπορούσε να είναι κάλλιστα μια από αυτές τις πρωταγωνίστριες των αμερικανικών ντοκιμαντέρ με τίτλο “γυναίκες που σκότωσαν τα παιδιά τους”.
Στην περίπτωση, βέβαια, της “Φόνισσας” του Παπαδιαμάντη αναδύεται το σκοτεινό θέμα της θηλυκοκτονίας σε μια εποχή που η θηλυκότητα είναι μόνο βάρος και φέρνει προβλήματα, ενώ ξεχωριστό ρόλο έχει το αρχετυπικό κακό. Ας μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για ένα λογοτεχνικό έργο που έχει εμπνεύσει η παιδοκτονία ως μια τακτική θαμμένη στα βάθη της ιστορίας.
Στην περίπτωση, όμως, της Ειρήνης και της Ρούλας και της κάθε άλλης κατά συρροή δολοφόνου περιττεύουν από τα μέσα οι γλαφυρές περιγραφές.
Αυτό που απαιτείται να αναδειχθεί είναι οι ευθύνες των ιατροδικαστών, των νοσοκομείων και όλων εκείνων που δεν εντόπισαν έγκαιρα το μοτίβο και τις θανατηφόρες του προεκτάσεις. Αντίθετα, επέμεναν να βλέπουν τυχαία γεγονότα και παθολογικά ευρήματα.
Ο βασικός ρόλος της δημοσιογραφίας είναι να αναδεικνύει τις συστημικές αποτυχίες και όχι να πλάθει μύθους με φόνισσες.
