Από τις σχολικές γιορτές οι εκδηλώσεις μνήμης για το Πολυτεχνείο ήταν ανέκαθεν αυτές που μιλούσαν στην καρδιά μας. Το πιθανότερο γιατί βρίσκονται εγγύτερα χρονικά στο σήμερα και είχαν ως πρωταγωνιστές νέους ανθρώπους, ενώ οι μουσικές και τα τραγούδια που τις πλαισίωναν ήταν πολύ πιο κοντά μας.
Καθώς, όμως, αυξάνεται η χρονική απόσταση από το Νοέμβρη του 1973, το «Πολυτεχνείο» μπαίνει σταδιακά σ’ εκείνες τις στιγμές του συλλογικού παρελθόντος με τις οποίες απαιτείται να κρατήσουμε την σύνδεση μας με τρόπο που να έχει νόημα. Και αυτό δεν έρχεται αυτόματα γιατί θα γίνουν καταθέσεις στεφάνων ή οι καθιερωμένες σχολικές γιορτές.
Η τιμή στους αγώνες των φοιτητών και των νέων του ’73 δεν θα έρθει μόνο μέσα από την επανάληψη των συνθημάτων, ούτε από την τελετουργική αναπαράσταση που επαναλαμβάνεται χωρίς εσωτερικό αντίκρισμα.
Η πραγματική τιμή έρχεται μόνο όταν οι επέτειοι μετατρέπονται σε αφορμή για σκέψη και διάλογο. Μιλώντας δηλαδή για το Πολυτεχνείο όχι σαν κάτι μακρινό και «μουσειακό», αλλά ως ένα γεγονός που μας καλεί να αναρωτηθούμε πόσο χώρο δίνουμε σήμερα στη δημοκρατία και στους θεσμούς μας. Πώς στεκόμαστε απέναντι στην αδικία, στον αυταρχισμό, στην παραβίαση των δικαιωμάτων; Πώς στηρίζουμε τη φωνή, τα όνειρα και τις αγωνίες της νέας γενιάς στο σήμερα;
Οι επέτειοι αποκτούν νόημα όταν βοηθούν να αναγνωρίσουμε τη συνέχεια ανάμεσα στο παρελθόν και στο σήμερα, όχι για να εξιδανικεύσουμε ή να αναπαράγουμε στερεότυπα, αλλά για να εμπνευστούμε τρόπους δράσης, ευθύνης και συλλογικής ωριμότητας.
