Δεν συμπαθούσα ποτέ τα identity politics. Την επιλογή, δηλαδή, και ανάδειξη υποψηφίων με βάση την ιδιαίτερή τους ταυτότητα, όπως γένος, φύλο, εθνικότητα, σεξουαλικός προσανατολισμός, αναπηρία.
Κι αυτό, γιατί ο καθένας από εμάς θα πρέπει να επιλέγει αυτούς που θεωρεί άξιους να τον διοικούν και η επιλογή αυτή δεν θα πρέπει να γίνεται στη βάση της συμπάθειας, της συμπόνοιας ή της υποστήριξης. Αν οι άξιες είναι λευκές γυναίκες, τότε αυτές θα ψηφίσουμε. Αν οι άξιοι είναι μαύροι gay άνδρες, τότε αυτούς θα ψηφίσουμε.
Από τις περιπτώσεις των άξιων ανθρώπων που κατεβαίνουν στις εκλογές αυτές και αξίζουν την ψήφο μας είναι και η Βασιλική Σιαλβέρα. Όχι λόγω αναπηρίας, ούτε για το γεγονός ότι είναι γυναίκα, αλλά επειδή έχει δώσει πολλούς αγώνες ως τώρα για να διεκδικήσει αιτήματα που έχουν να κάνουν με την καλυτέρευση της ζωής πολλών συνανθρώπων μας που αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα.
Και αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα. Να κατεβαίνουν στα αυτοδιοικητικά, άνθρωποι για τους οποίους η πολιτική είναι κομμάτι της ζωής τους, ως διεκδίκηση των αυτονόητων και ως αγώνας διαρκής για να πετύχουν καλύτερες συνθήκες ζωής για τους γύρω τους.
