Όταν κάνεις μια βόλτα στην περιοχή μεταξύ της Πλατείας Εξαρχείων και της Πατησίων, δυτικώς του Πολυτεχνείου, σε πιάνει πράγματι η ψυχή σου από το θέαμα που βλέπεις. Δεκάδες καταστήματα οριστικώς εγκαταλελειμμένα. Τα περισσότερα με τα σημάδια ενός ή και περισσότερων εμπρησμών. Θύματα της ανεξέλεγκτης δράσης των «γνωστών αγνώστων» κουκουλοφόρων «επαναστατών» του γλυκού νερού, που έχουν επιβάλλει την δικτατορία τους στην περιοχή.
Καγχάζω, μη έχοντας άλλη δυνατότητα αντιδράσεως, καθώς παρακολουθώ τις ακροβασίες της κυβέρνησης ως προς την αντιμετώπιση του φαινομένου. Όχι βεβαίως πώς οι προηγούμενες κυβερνήσεις υπήρξαν αποτελεσματικότερες. Κάθε άλλο. Τα περισσότερα από αυτά τα κατεστραμμένα καταστήματα και άλλα οικήματα που ρημάζουν, είναι «κληρονομιά» που μας άφησαν οι προηγούμενοι. Αλλά με τούτους τους καινούργιους, τα πράγματα γίνονται πιο κωμικοτραγικά.
Διότι είναι βεβαίως κωμικοτραγικό να μας υπόσχεται ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Νίκος Τόσκας ότι θα …λύσει το πρόβλημα, προσερχόμενος σε «διάλογο με τις συλλογικότητες» της περιοχής.
Είναι προφανές ότι ο κ. Τόσκας, όπως όλοι οι υπουργοί, δεν περπατά πεζή στους δρόμους. Τους διέρχεται τρέχοντας με το υπηρεσιακό του αυτοκίνητο. Και έτσι δεν έχει το χρόνο, τη δυνατότητα, να δει με τι είδους «συλλογικότητες» προσδοκά να κάνει «ανοιχτό δημοκρατικό διάλογο». Μα ποιους κουκουλοφόρους και θιασώτες δολοφόνων.
Αν έκανε μια βόλτα τούτες τις μέρες θα έβλεπε την περιοχή –αλλά και όλο το κέντρο της Αθήνας- γεμάτο από μια μελανόχρωμη αφίσα που καλεί σε μια παρουσίαση βιβλίου. Του νέου βιβλίου του ψυχρού δολοφόνου της «17 Νοέμβρη». Δημήτρη Κουφοντίνα. Συνδιοργανωτές, μαζί με τον «Ρουβίκωνα» που «γκαζώνει» τελευταίως στις τρομοκρατικές επιθέσεις του, και το «Κοινωνικό Κέντρο Κ*Βοξ», που είναι μια από τις «συλλογικότητες» με τις οποίες θέλει να συνδιαλλαγή ο κ. Τόσκας, πιεζόμενος από την Νεολαία του Σύριζα.
Κατανοώ τη στεναχώρια κάποιων νεολαίων του Σύριζα που θα ήθελαν να έχουν καταλάβει την εξουσία με «επανάσταση» και όχι με …ξενέρωτες εκλογικές διαδικασίες αστικής δημοκρατίας. Καθένας τους θα ήθελε να είναι είτε ο Τσε Γκεβάρα είτε η Ρόζα Λούξεμπουργκ. Παιδιά είναι, παίζουν. Αλλά να νομιμοποιεί, η ίδια η κυβέρνηση, καθιστώντας συνομιλητές της, σε επίσημο ή ημιεπίσημο διάλογο μαζί τους, όλα αυτά τα ποικιλώνυμα παραρτήματα της «17 Νοέμβρη», τα τσιράκια και τους επίδοξους μιμητές της «πολιτικής δράσης» του Κουφοντίνα, πάει πολύ.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
