Σας διαβεβαιώνω ότι δεν θα ήθελα να είμαι κάτοικος Νορβηγίας. Τι να την κάνεις τόση ευτυχία, βρε αδερφέ; Πώς να τη διαχειριστείς; Τι, δηλαδή, να ξυπνάς και να είναι όλα τέλεια; Να ξέρεις τι σε περιμένει και ποιος θα σε βοηθήσει να το αντιμετωπίσεις; Να χάσεις το σασπένς του απρόβλεπτου; Όλα κι όλα, αλλά οι επιστήμονες που κάθε χρόνο μοχθούν για την Παγκόσμια Έκθεσης Ευτυχίας, κάτι δεν έχουν καταλάβει σωστά.
Ότι η ευτυχία συμβαίνει εκεί που δεν την περιμένεις, φυτρώνει εκεί που δεν την σπέρνουν. Στα χαρακώματα και στα οδοφράγματα, στα νοσοκομεία και γηροκομεία, στην ξηρασία και στον πάγο. Γιατί η ευτυχία αποτελεί κυρίως μια νοητική κατάσταση. Δεν ορίζεται μόνο με δείκτες και μεταβλητές του τύπου κατά κεφαλήν εισόδημα, προσδόκιμο υγιούς ζωής, ελευθερία, γενναιοδωρία, κοινωνική υποστήριξη, απουσία διαφθοράς στην κυβέρνηση, απουσία διαφθοράς στις επιχειρήσεις, όπως την ορίζει η κατάταξη του ΟΗΕ και την προσπαθούν τα Εμιράτα που έχουν φτιάξει μέχρι και ειδικό υπουργείο.
Καλά όλα τα περί ευζωίας και συνθηκών ευημερίας και τα προσυπογράφουμε. Άλλο, όμως, η ευημερία κι άλλο η ευτυχία. Άλλο το να ξυπνάς έχοντας λυμένα τα προβλήματά σου κι άλλο να ξυπνάς ευτυχισμένος/η. Έγραψε ο Καζαντζάκης στην «Ασκητική του» «τι θα πει ευτυχία; Να ζεις όλες τις δυστυχίες». Η ευτυχία μας, λοιπόν, δεν εξαρτάται τόσο από τις εξωτερικές συνθήκες, όσο από αυτό που κουβαλάμε μέσα στο κεφάλι μας και είναι υπεύθυνο για τις επιλογές μας.
Ιωάννα
